کنترل بيولوژيکي دوجدايه مخمراز Saccharomyces cerevisiae عليه بيماري کپک آبي سيب (Penicillium expansum) در جهت کاهش آلودگي زيست محيطي

سابقه و هدف: در دهه هاي اخير باقيمانده سموم بر روي ميوه ها باعث ايجاد نگراني هايي در جوامع علمي شده است. درحال حاضر کنترل بيولوژيک به عنوان يک روش جايگزين استفاده از سموم مطرح شده است و موفقيت هاي چشمگيري در زمينه استفاده از ميکروارگانيسمهاي آنتاگونيست براي کنترل بيماريهاي بعد از برداشت (از جمله کپک آبي سيب) به دست آمده است.
مواد و روش ها: در اين مطالعه تحقيقاتي (original) دو گونه از مخمرSaccharomyces cerevisiae  (69، 04)، به جاي قارچ کش هاي معمولي که براي کنترل بيماري انباري کپک آبي سيب مورد با عامل Penicillium expansum مورد استفاده قرار مي گيرند، به کار گرفته شد. عامل کپک آبي سيب از بافت آلوده سيب جداسازي شد. آزمون تست تقابل، متابوليت هاي خارج سلولي و مواد فرار در آزمايشگاه براي ارزيابي قدرت بيوکنترلي مخمرها به کار برده شد. در آزمايشهاي انباري زخم هاي ايجاد شده بر روي سيب با 40µl  ميکروليتر سوسپانسيون مخمر آنتاگونيست (107 کنيدي در ميلي ليتر) و 24 ساعت بعد 20 ميکروليتر سوسپانسيون قارچ عامل بيماري (105 کنيدي در ميلي ليتر) مايه زني شد. سيب هاي مايه زني شده در20°C  و 5°C در انبار قرار گرفتند. اين مقاله برگرفته از پايان نامه دانشجويي مي باشد.
يافته ها: همه جدايه ها رشد قارچ P.expansum هم در آزمايشگاه و هم در انبار را کاهش دادند. در آزمون کشت متقابل ميزان کاهش رشد بين 33.12 تا 58.4، در مورد گاز فرار 54.93 تا 72.87 و در تست متابوليت هاي خارج سلولي بين 50.23 تا 76.23 متغيير بود. هر دو جدايه مخمر مساحت لکه ها را کاهش دادند. در تستهاي انباري مساحت لکه ها در روي سيب در 5°C  از 1416تا 1435 ميليمترمربع در مقايسه با 3151.1 ميليمترمربع، در شاهد کاهش نشان دادند. در دماي 20°C  مساحت لکه از 1347 تا 1598 متغيير بود در حاليکه ميانگين مساحت در شاهد 3257.4 ميليمتر بود.
نتيجه گيري: هر دو ايزوله از مخمر S. cerevisiae عليه کپک آبي سيب در هر دو دما موثر بودند و مي توانند به عنوان دوعامل بيوکنترل جديد کپک آبي سيب به کار برده شوند.