حکومت نبوي در حکمت سينوي نياز بشر به دين از ديدگاه ابن سينا

يکي از پژوهش هاي راهگشا در مقوله "نياز بشر به وحي و نبوت"، بررسي و تجزيه و تحليل آرا ابن سينا، به عنوان يکي از برجسته ترين فيلسوفان نظريه پرداز، در اين زمينه است. ابن سينا از دو زاويه به اين مساله نظر انداخته است: نخست از زاويه فردي و معنوي و ديگر از زاويه اجتماعي و دنيوي. از نگاه نخست، ايمان به خدا، سير و سلوک و حيات معنوي را در پرتو تعاليم ديني راه نجات و سعادت و عروج به مدارج کمال مي داند. او فصلي دلکش و خواندني را تحت عنوان "مقامات العارفين" در فيلسوفانه ترين اثرش يعني الاشارات والتنبيهات به تجزيه و تحليل اين بحث اختصاص داده است. علاوه بر اين، وي در اين اثر از طريق ضرورت نياز به جعل قانون لازم الاجرا، بر ضرورت نبوت و شريعت استدلال مي کند. اما بحث ابن سينا از نقش اجتماعي و دنيوي دين را بايد بيش از هر جايي در مفصل ترين اثر مابعد الطبيعي او يعني کتاب عظيم الهيات شفا جستجو کرد. ابن سينا در اين متن سترگ فلسفي ضمن اقامه برهاني بر ضرورت تشريع الهي و نياز بشر به وحي و نبوت براي اداره بهينه اجتماع بشري، جزیيات و لوازم اين نظريه را مورد بحث و کنکاش قرار داده است. از نظر او، نبي از طريق آوردن برترين قانون، تربيت اخلاقي و معنوي مردم، و طراحي ساختار مدينه و نهادهاي آن زمينه را براي سعادت فرد و جامعه مهيا مي سازد. نگارنده اين مقاله کوشيده است در حد بضاعت خود به کاوش در اين نظريه و تجزيه و تحليل ابعاد و اجزا آن بپردازد.