هيوم در مباحث زيبايي شناسي خود به دنبال اصلي براي موضوع مناقشه انگيز ذوق است. به عقيده او زيبايي در خود اشيا نيست، بلکه در ذهني جاي دارد که اين اشيا را مورد تامل قرار مي دهد. او ظاهرا ادعايي پارادوکسيکال را مطرح مي کند. از يک سو درک زيبايي امري است ذهني و برخاسته از احساس و کاملا سوبژکتيو و از سوي ديگر مي توان درباره يک اثر هنري و ارزش زيبايي شناختي آن به قضاوت نشست و حکمي زيباشناسانه را نسبت به حکم ديگر ترجيح داد که اين خود نشان از وجود معياري بيروني و اوبژکتيو در قضاوت هنري دارد. هيوم بين الاذهاني بودن درک زيباشناختي را که موجب حصول يک توافق جمعي درباره آن مي شود را امري بديهي مي دانست. اما درعين درک اهميت تجربه زيباشناختي بر روي نقش منتقدان تکيه دارد. کساني که با داشتن برخي ويژگيها، قضاوتشان بدل به معيار ذوق مي شود که اين معيار نه از جنس عاطفه بلکه امري است واقعي. در مقاله حاضر سعي بر آن است که تاکيد هيوم بر نقش منتقدان واقعي به عنوان مرجع قضاوت ميان ذوق افراد بررسي و اعتبار آن سنجيده شود.