اثر توان بخشي شناختي؛ در کاهش نقايص شناختي سالمندان مبتلا به دمانس آلزايمر

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسي تاثير توان بخشي شناختي در کاهش نقايص شناختي سالمندان مبتلا به دمانس آلزايمر بود.
روش بررسي: اين پژوهش با يک طرح شبه تجربي، با روش طرح هاي تک آزمودني و A-B با گروه کنترل و دسته درون سري ها انجام شد. 8 بيمار مبتلا به آلزايمر خفيف و خفيف تا متوسط، با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به دو گروه آزمايش و گواه تقسيم شدند. مداخله به مدت 12 جلسه اجرا شد (هفته اي 2 جلسه، به مدت 45 دقيقه تا يک ساعت). به منظور بررسي تاثير مداخلات (توان بخشي حافظه و توجه)، کليه آزمودني ها جلسه اول و آخر توسط پرسشنامه معاينه مختصر وضعيت رواني (MMSE) و مقياس حافظه وکسلر (WMS-O) مورد ارزيابي قرار گرفتند. تجزيه و تحليل داده هاي پژوهش، هم در سطح بين فردي (زوج هاي همتا) و هم به صورت گروهي (با استفاده از محاسبه درصد بهبودي و اندازه اثر) صورت گرفت.
يافته ها: تحليل هاي آماري نشان داد که آزمودني هاي گروه آزمايش، چه در مقايسه با آزمودني همتا و چه در مقايسه گروهي، نسبت به خط پايه، در نمرات تغيير و بهبودي نشان دادند. اندازه اثر محاسبه شده براي کارکرد شناختي و کارکرد حافظه گروه آزمايش به ترتيب (d=1.22) و (d=2.54) بود، که نشان دهنده تغيير در گروه آزمايش نسبت به گروه گواه بود.
نتيجه گيري: توان بخشي حافظه و توجه در کاهش نقايص شناختي سالمندان مبتلا به مانس نوع آلزايمر تاثير دارد.