جيوه يكي از فلزات سنگين و سمي است كه سبب آلودگي زمين هاي زراعي مي شود. تجمع جيوه در گياهان، بسياري از اعمال سلولي را مختل و رشد و نمو را متوقف مي سازد. هدف از اين تحقيق مطالعه سميت کلريد جيوه بر رشد و برخي ويژگي هاي بيوشيميايي گياه شويد بود. آزمايش ها در شرايط هيدروپونيک انجام شد. تيمارهاي صفر (شاهد)، 5، 10، 15 و 20 ميکرومولار کلريد جيوه با چهار تکرار در قالب طرح کاملا تصادفي بر روي گياهان اعمال شد. تحت تنش ناشي از سميت جيوه، مقادير وزن خشک ريشه و اندام هاي هوايي، كلروفيل كل برگ ها، ميزان مالون دي آلدهيد (MDA) برگ ها، تجمع جيوه در ريشه و اندام هاي هوايي و فعاليت آنزيم هاي پراكسيداز، كاتالاز و آسكوربات پراكسيداز برگ ها اندازه گيري شد. نتايج نشان داد كه با افزايش ميزان كلريد جيوه در محيط رشد، وزن خشك اندام هاي هوايي و ريشه، به جز در تيمار 5 ميكرومولار در مقايسه با شاهد كاهش معني دار يافت. كاهش كلروفيل كل برگ ها همراه با افزايش تنش جيوه در مقايسه با شاهد معني دار بود. ميزان مالون دي آلدهيد (MDA) برگ ها در اثر افزايش جيوه، افزايش معني داري نشان داد. جذب جيوه با افزايش غلظت آن در محيط رشد افزايش يافت و تجمع آن در ريشه ها بيشتر از اندام هاي هوايي بود. افزايش فعاليت آنزيم هاي كاتالاز و آسكوربات پراكسيداز برگ ها همراه با افزايش كلريد جيوه در مقايسه با شاهد معني دار بود. افزايش فعاليت آنزيم پراكسيداز برگ ها به جز در تيمار 5 ميكرو مولار كلريد جيوه در مقايسه با شاهد معني دار بود. كاهش كلروفيل و رشد اندام ها و افزايش مالون دي آلدهيد برگ ها نشان دهنده آسيب هاي اكسيداتيو مي باشد. تجمع جيوه در ريشه ها، افزايش فعاليت آنزيم هاي آنتي اكسيدان در برگ ها و فعال شدن دفاع ضد اكسيداني مي تواند از ساز و كارهاي تحمل به سميت جيوه باشد.