ابوالمجد مجدود بن آدم، سنايي غزنوي، شاعر دوران ساز و صاحب سبک قرن پنجم و ششم، متخلص و مشهور به سنايي است. او با توجه به پيچيدگيهاي خاص ذهني خود و شرايط و ويژگيهاي منحصر به فرد عصري که مي زيسته است، دست به نوآوريهايي از لحاظ سبکي و معنايي زده که امروزه از او به عنوان شاعري صاحب سبک و کسي که توانسته است دوراني جديد (پدر شعر عرفاني) از ادبيات ايران را رقم بزند، نام برده مي شود. هرچند از زندگي پر رمز و راز او اطلاعات کمي در دست است، با به دست دادن نشانه هايي، مي توان به واقعيتهاي زندگي اين شاعر نام آور نزديک تر شد. بسامد واژگاني، تاکيد، تکرار و اصرار بر آوردن واژه"رهي" به عنوان نام شاعرانه يا تخلص پنهان سنايي که در سرتاسر اشعار او به صورتي معنادار وجود دارد، نشانه اي ويژه در شناخت او، همچنين نشانه اي از ساختي نوين (تخلص پنهان) در شعر آن دوران است که مي تواند براي پژوهشگران، در بررسيهاي تازه تر روي اشعار او مفيد باشد.
او خود را رهي و رهين، بنده، غلام و دربان درگاه حضرت دوست ناميده است و شايد به همين مناسبت، "رهي" را براي تخلص پنهان خويش برگزيده و در بطن بسياري از آثارش آورده است. اين پژوهش با مطالعه در اشعار او (ديوان اشعار- حديقه الحقيقه و طريقه الشريعه) به کشف و تفسير بيشتر اين موضوع مي پردازد.