مقايسه تاثير سه نوع دهانشويه (ارتوکين، ليسترين و Oral-B) بر ميزان تجمع استرپتوکوک موتانس موجود در پلاک ميکروبي اطراف براکت هاي ارتودنسي

سابقه و هدف: استفاده از دستگاه هاي ثابت ارتودنسي مي تواند منجر به ايجاد عوارض مختلف از جمله ايجاد شرايط مساعد جهت تراکم استرپتوکوک موتانس و به دنبال آن دمينراليزه شدن مينا و افزايش تعداد ضايعات پوسيدگي به طور برجسته در سطوحي که براکت ها روي آن ها قرار دارند، شود. اين تحقيق با هدف بررسي ميزان تاثير دهانشويه هاي ليسترين و Oral-B و ارتوکين بر روي ميزان تجمع استرپتوکوک موتانس موجود در پلاک اطراف براکت هاي ارتودنسي و در بزاق و ميزان پلاک دنداني طراحي و اجرا گرديد.
مواد و روش ها: مطالعه با طراحي Double-Blined Randomized Cross Over Clinical Triral بر روي تعداد 25 بيمار تحت درمان ارتودنسي ثابت که به 6 گروه تقسيم شدند، انجام شد و ميزان استرپتوکوک موتانس موجود در پلاک و بزاق با تکنيک Side specific modified strip mutans و ميزان PI در آنها قبل و بعد از استفاده از دهانشويه اندازه گيري شد. بين مصرف هر دهانشويه با دهانشويه بعدي يک دوره Washout سه هفته اي در نظر گرفته شد. داده ها توسط آزمون آماري krus kal wallis و Wilcoxon مورد قضاوت قرار گرفت.
يافته ها: تحقيق بر روي 25 بيمار با ميانگين سني 6.3±19 سال انجام شد که 5 نفر مرد و 20 نفر زن بودند. ميزان تغييرات تجمع استرپتوکوک موتانس هر دندان بر حسب دهانشويه نشان داد که ميزان تاثير ارتوکين بهتر از Oral-B و Listerine بود (P<0.09) و ميزان تغييرات استرپتوکوک موتانس در بزاق افراد مورد بررسي بر حسب نوع دهانشويه (درصد افزايش، درصد بدون تغيير و درصد کاهش) در سه گروه مشابه بود و اختلاف آن ها از لحاظ آماري معني دار نبود .(P<0.4) ميزان تغييرات پلاک ميکروبي افراد مورد بررسي بر حسب نوع دهانشويه نشان داد که ميزان تاثير ارتوکين بهتر از Oral-B و Listerine بود .(P<0.001)
نتيجه گيري: ارتوکين به واسطه داشتن کلرهگزيدين در کاهش ميزان استرپتوکوک موتانس و کاهش ميزان PI بهتر از ليسترين و Oral-B عمل کرد.