تاثير فعاليت بدني بر تغييرات غلظت کورتيزول و انرژي مصرفي در مردان چاق و لاغر

هدف از پژوهش حاضر، بررسي تاثير فعاليت بدني بر پاسخ کورتيزول و انرژي مصرفي مردان چاق و لاغر بود. به اين منظور 12 دانشجوي پسر غيرورزشکار به صورت داوطلبانه در اين تحقيق شرکت کردند و پس از بررسي سوابق پزشکي – ورزشي و تکميل رضايت نامه، به دو گروه چاق (با ميانگين سني 22.83±1.9 سال، شاخص توده بدني 31.08±1.8 کيلوگرم بر مترمربع و حداکثر اکسيژن مصرفي 35.45±3.9 ميلي ليتر به ازاي هر کيلوگرم وزن بدن در دقيقه) و لاغر (با ميانگين سني 21.17±1 سال، شاخص توده بدن 18.2±1.3 کيلوگرم بر مترمربع و حداکثر اکسيژن مصرفي 45.86±3 ميلي ليتر به ازاي هر کيلوگرم وزن بدن در دقيقه) تقسيم شدند. پروتکل فعاليت بدني در ساعت 8 صبح انجام شد و شامل 30 دقيقه دويدن بر روي تردميل با شدت %65 حداکثر اکسيژن مصرفي بود و به وسيله دستگاه گازآنالايزر گازهاي تنفسي اندازه گيري مي شد. نمونه هاي بزاقي قبل از فعاليت، بلافاصله بعد از فعاليت، 15 و 30 دقيقه بعد از فعاليت جمع آوري شد. از آزمون هاي آماري t – استودنت و آناليز واريانس با اندازه گيري مکرر براي ارزيابي کورتيزول، انرژي مصرفي، اکسيژن مصرفي و نسبت تبادل تنفسي بين دو گروه در حالت استراحت و فعاليت در سطح (P<0.05) استفاده شد. نتايج تحقيق نشان داد که تفاوتي بين سطح پايه کورتيزول بين دو گروه چاق و لاغر وجود ندارد، درحالي که غلظت کورتيزول در گروه چاق بلافاصله بعد از فعاليت، 15 و 30 دقيقه بعد از فعاليت، به طور معني داري بيشتر از گروه لاغر بود (P<0.05) همچنين ميانگين انرژي مصرفي فعاليت (کيلوکالري در دقيقه، يا کيلوکالري در دقيقه به ازاي هر کيلوگرم توده بدون چربي) درگروه چاق به طور معني داري بيشتر از گروه لاغر بود (P<0.05)، اما تفاوت معني داري بين مقدار اکسيژن مصرفي و نسبت تبادل تنفسي بين دو گروه مشاهده نشد. بنابراين مي توان نتيجه گرفت که درصد چربي بدن بر مقدار انرژي مصرفي و غلظت کورتيزول تاثير مي گذارد، و افراد چاق هنگام فعاليت، انرژي مصرفي بيشتر و سطح کورتيزول بالاتري نسبت به افراد لاغر دارند.