مقايسه ميزان و شدت نشانه هاي آسيب شناسي رواني بين مردان جوان شاغل و بيکار در شهر تهران (چكيده دهمين همايش پياپي ساليانه انجمن علمي روانپزشكان ايران)

هدف: جوان بودن نسبي جمعيت کشور، پيامد هاي فرساينده جنگ تحميلي، تحريم ها،،مهاجرت جوانان به تهران براي جستجوي کار، پژوهش در زمينه آسيب شناسي رواني جوانان بيکار تهران را مي طلبد.
روش: 229 نفر شاغل و 248 نفر بيکار 25-35 ساله ساکن تهران که از نظر سن، ميزان تحصيل و وضعيت تاهل همتا شده بودند، به کمک فهرست تجديد نظر شده علايم 90 سوالي(SCL-90-R)  و يک پرسش نامه جمعيت شناختي بررسي شدند. ميانگين ابعاد نه گانه آزمون و سه بعد شاخص کلي شدت، شاخص ناراحتي از علايم و جمع علايم  SCL-90-Rبين دو گروه سنجيده شد. داده هاي گرد آوري شده در دو گروه با بهره گيري از آزمون هاي آماري t استيودنت و خي دو در نرم افزار SPSS-15 تحليل شدند.
يافته ها: ميانگين همه ابعاد نه گانه و شاخص هاي سه گانه در بيکاران بالاتر از افراد شاغل و از نظر آماري معني دار  (p> 0.05)بود. بالاترين ميانگين نمره بيکاران در بعد وسواسي-اجباري با  1.29و پايين ترين نمره در بعد حساسيت در روابط متقابل ديده شد. بالاترين ميانگين نمره جوانان شاغل در بعد وسواسي-اجباري(%97)  و پايين ترين حساسيت در روابط متقابل  (%46)بود. فراواني نشانه ها در بيکاران %32 و در افراد شاغل %27 بود. ميانگين شدت کلي بيکاران %89 و شاغلان%68  بود(p<0.001) .
نتيجه گيري: فراواني و شدت نشانه هاي آسيب شناسي رواني در بيکاران نسبت به شاغلان بالاتر است. بيکاري چه عامل باشد و چه معلول، در هر دو صورت جوانان بيکار به شغل و درمان روانپزشکي نيازمندند.