درآمدي بر نظريه نقش و جايگاه زبان هاي بومي در قرائت و درک فضا و محيط زيست انساني؛ با تاکيد بر زبان فارسي

مبحث رابطه زبان و ذهن از مدت ها قبل در جهان مطرح و نظريات متعدد و روبه تحولي در اين حوزه مطرح بوده است؛ آنچه در اين عرصه متاخر به حساب مي آيد نحوه ارتباط متقابل زبان و محيط زيست از طريق ارتباط بين زبان و ذهن و فرآيندهاي تفکر است. در اين ميان، و در مورد خاص زبان فارسي و فرهنگ ايراني، موضوع ما در اين مقاله ارتباط مستقيم بين زبان و محيط زيست است. اين ارتباط آن قدر مستحکم و عميق است که هر فارسي زباني براي درک، شناخت، ارزيابي و اظهار نظر در مورد محيط انسان ساخت يا طبيعي چاره اي ندارد جز ياري گرفتن از چارچوب و اجزاي زبان فارسي. اين بدين معنا است که زبان تنها يک وسيله ارتباطي نيست و نقش آن بسيار فراتر از اين محدوده کوچک مي رود. در اين مقاله ضمن ارايه مستنداتي محکم در قالب روش تحليل محتوا در مورد وجود غير قابل انکار نقش زبان (در اينجا زبان فارسي) در فهم جهان اطراف، نشان داده شده است که وقتي ما در زبان فارسي به مفهومي اشاره مي کنيم آن مفهوم ويژه اين «جهان – زبان» خاص است و ويژگي هاي منحصربه فرد خود را دارد. به زبان ديگر فهم ما از محيط از زبانمان نشات مي گيرد و در نتيجه زبان فارسي مرجع بسيار مهم و غير قابل جانشيني براي دريافت و فهم ويژگي هاي خاص محيط زيست انساني اصيل ايراني است.