هدف: اين پژوهش به منظور بررسي علل واگذاري بيماران روانپزشکي مزمن (اسکيزوفرنيا) به مراکز نگهداري و مقايسه آنها با بيماراني که در خانه از آنها نگهداري مي شود، انجام شده است.
روش: در اين مطالعه 205 مراقب (106 مراقب در مراکز نگهداري و 99 مراقب در خانه) و 193 بيمار مزمن روانپزشکي (96 بيمار در مراکز نگهداري و 97 بيمار در خانه) که به روش در دسترس انتخاب شده بودند شرکت کردند. براي گردآوري داده ها پيرامون عوامل موثر در واگذاري، مقياس هاي علايم منفي و مثبت اسکيزوفرنيا، ارزشيابي مهارت هاي زندگي بيمار، ابزار سنجش خانواده، فرم کوتاه آزمون برنامه مصاحبه تجارب خانواده هاي بيماران رواني، پرسش نامه آگاهي سنجي خانواده هاي داراي بيمار مبتلا به اسکيزوفرنيا و ابزار حمايت اجتماعي به کار برده شد. داده هاي پژوهش با استفاده از رگرسيون لجستيک، آزمون t مستقل و آزمون ناپارامتريک مان-ويتني تحليل شدند.
يافته ها: نتايج نشان دادند که سن بالاتر و تحصيلات پايين بيماران، شدت علايم بيماري، کژکاري بيماران در مهارت هاي زندگي، فرسودگي عيني بيشتر مراقبين بيماران و آگاهي و دانش کم خانواده، حمايت اجتماعي ادراک شده پايين توسط بيمار و دسترسي نداشتن به بيمه احتمال واگذاري بيماران مبتلا به اسکيزوفرنيا را به مراکز نگهداري افزايش مي دهد. بين ويژگي هاي فردي و باليني بيماران، خصوصيات خانواده ها در هر دو گروه بيماران به جزء ابعاد کارکرد خانواده تفاوت معناداري ديده شد. همچنين در زمينه دسترسي به منابع اجتماعي-حمايتي در هر دو گروه تفاوت معناداري وجود داشت. به بيان ديگر بيماران واگذار شده به مراکز نگهداري از منابع اجتماعي-حمايتي کمتر برخوردار بودند.
نتيجه گيري: با توجه به اهميت مديريت و مراقبت بيماران مبتلا به اسکيزوفرنيا، وجود مداخلات مبتني بر بيمار، خانواده و جامعه مي تواند احتمال واگذاري بيماران به مراکز نگهداري را کاهش دهد.