فراواني اختلالات حرکتي ديررس ناشي از داروهاي آنتي سايکوتيک در بيماران اسکيزوفرنيک (مرکز روانپزشکي رازي) (چكيده دهمين همايش پياپي ساليانه انجمن علمي روانپزشكان ايران)

هدف: عليرغم اثر بخشي داروهاي ضد روانپريشي و کشف داروهاي جديد تر (آتيپيک)، ايجاد عارضه جانبي اختلال حرکتي دير رس از مشکلات اساسي بيماران مي باشد. با توجه به ارتباط نسبي عواملي چون سن بيمار و طول مدت درمان با ايجاد اين عارضه و شناسايي بهتر علايم با داروهاي قديمي (تيپيک) و نوين (آتيپيک)، فراواني اين اختلال در بيماران بستري در چهار بخش يک بيمارستان روا نپزشکي در تهران بررسي شده است.
روش: اين پژوهش از نوع توصيفي-مقطعي بود. جامعه آماري پژوهش بيماران مبتلا به اسکيزوفرنيا بستري در چهار بخش مرکز روانپزشکي رازي تهران (2 بخش حاد و مزمن بيماران زن و مرد) بودند که در زمستان سال 84 در اين بيمارستان بستري شده و شرايط ورود به بررسي را داشته اند. پس از مصاحبه روانپزشکي و پر کردن پرسش نامه جمعيت شناختي، معاينه براي ارزيابي اختلال تارديو ديسکنزي (اختلال حرکتي ديررس) انجام گرديد. سپس چک ليست اختلالات حرکات نابهنجار غير ارادي (جدول AIMS) براي آنان تکميل شد. داده هاي گرد آوري شده به کمک نرم افزار spss تحليل گرديدند.
يافته ها: مقايسه بين افزايش سن بيمار و فراواني علايم اختلال حرکتي ديررس رابطه مثبت و معناداري(p>0.5)  وجود دارد. بين فراواني علايم و طول مصرف دارو رابطه معني دار آماري ديده نشد. ماهيچه هاي صورت و دهان بيشترين نواحي درگير بوده اند (در%72 ).
نتيجه گيري: تفاوت معنا داري در علايم نه گانه تارديو ديسکنزي (اختلال حرکتي ديررس) در بيماران مصرف کننده داروهاي جديد و قديم (اتيپيک و تيپيک) ديده نمي شود. با افزايش سن، بروز و شدت علايم افزايش مي يابد. زنان و مردان تفاوت بارزي در ايجاد علايم ندارند.