نخستين هدف اين مقاله بررسي محتوا و پيشينه رويکرد طراحي شهري عمودي به عنوان نظريه جديد طراحي شهري است که در راستاي حل مشکلات شهري ناشي از کمبود زمين بوجود آمد. علاوه بر اين بررسي شرايط شهر تهران به عنوان کلان شهري در حوزه جنوب غرب آسيا، براي تحقق اهداف رويکرد فوق و تحليل محتواي متون تخصصي و بررسي تحليلي – ارزيابانه رويکردها و جنبش هاي مطرح در توسعه شهري عمودي، به منظور استخراج پيشينه طرح اين رويکرد از ديگر اهداف اين نوشتار است. بر طبق يافته هاي اين نوشتار، رويکردهايي همچون منظر عمودي، آسمان خراش هاي پايدار، شهرسازي اکولوژيک و طراحي اکولوژيک، ريشه هاي شکل گيري رويکرد طراحي شهري عمودي است. همچنين دو مقوله پايداري اکولوژيک و توسعه عمودي براي استفاده از حداکثر فضاي آسمان از موضوعات اصلي و محوري اين رويکرد است.
در ادامه، ويژگي هاي کلان شهر تهران به لحاظ شرايط زمين و رشد عمودي با استناد به پيشنهادات طرح جامع مورد مداقه قرار گرفته و در انتها با رويکرد مشکل محور و نظريه زمينه اي در پژوهش هاي کيفي، الگويي براي چگونگي مواجهه با اين موضوع در قالب ارايه پيشنهاداتي در باب نحوه بکارگيري پهنه هاي کلان شهر تهران مطرح شده است.