نورولوژي و روانپزشکي رشته هاي تخصصي پزشکي هستند که هر دو با «مغز» انسان سروکار دارند. برخي از بيماري هاي آنها مشترک اند و درمان آنها نيز در هر دو رشته همپوشاني دارد. بنابراين، بيماري هاي نورولوژيک، مورد توجه و علاقه آن دسته از روانپزشکاني است که در زمينه پزشکي روان-تني کار مي کنند. افزون بر اين، خطر بروز علايم روانپزشکي در بيماري هاي نورولوژيک زياد است و رويکرد بين رشته اي را توجيه مي کند. درمان دارويي اختلال هاي عصبي-رواني بر تعديل گيرنده هاي دوپاميني، سروتونيني و نورآدرنرژيک متمرکز است. دارو درماني بيشتر علامت را از ميان مي برد و بر بيش از يک علامت هدف تاثير نمي گذارد. البته درمان هاي غيردارويي شامل درمان هاي روانشناختي، جراحي رواني، درمان هاي الکتريکي و مغناطيسي و همچنين رويکردهاي رواني-اجتماعي در دسترس اند و به صورت درمان اصلي يا درمان هاي کمکي به کار برده مي شوند. در اين نوشتار به بازبيني بررسي هاي انجام شده در زمينه درمان هاي روانپزشکي روزآمد و مبتي بر شواهد پژوهشي در بيماري هاي نورولوژيک شايع مانند بيماري پارکينسون (PD)، اسکلروز متعدد (MS)، بيماري آلزايمر و تشنج پرداخته شده است. بي گمان برقراري ارتباط بين رشته اي به سود بيمار است و موجب افزايش کيفيت خدمات ارايه شده در هر دو رشته مي شود.