بسياري از بيماران بستري در بخشهاي عمومي غير روانپزشکي پيوسته دچار آزيتاسيون و بيقراري مي شوند. گاه شدت اين علايم به اندازه اي است که تداخل جدي در مراقبت از بيمار و امور بخش ايجاد مي کنند. اين علايم روانپزشکي با علل گوناگوني روي مي دهند و پيشگيري، تشخيص و درمان زود هنگام آن افزون بر کمک به بيمار در زمينه مراقبت غير روانپزشکي بيمار نيز داراي اهميت به شمار مي رود. آژيتاسيون در بخشهاي عمومي با تابلو هاي شايع دليريوم، بي قراري و اضطراب شديد، علايم رفتاري و بدني اضطراب، حالت هاي پارانوئيدي، شک و ترديد، فرار،ترس شديد از ديگران، خشونت و پرخاشگري، درگيري با کارکنان و حتي پرتاب کردن خود از پنجره ديده مي شود. ممکن است علايم دليريوم با تغيير هوشياري، شناخت و موقعيت سنجي و به صورت حالات رفتاري متغير که از کاهش هوشياري تا درگيري با توهمات و يا پرخاشگري بي هدف در نوسان است، ديده شود. شايد شايعترين علت آژيتاسيون در بخشهاي جراحي، CCU، ICU، دليريوم باشد. مهم ترين علت دليريوم اختلال آب و الکتروليت ها است. دليريوم مي تواند در همه اختلال هاي سامانه عصبي مرکزي، هيپوکسي و ضايعات فضاگير ديده شود. ساير علل دليريوم شامل ترک مواد يا مسموميت با مواد و داروها است. بيشتردارو ها با اثرات آنتي کولينرژيک نيز مي توانند باعث دليريوم شوند. مسموميت با داروها به ويژه مواد هالوسينوز باعث آژيتاسيون و بي قراري بيماران مي شوند. اختلال هاي خلقي به ويژه دوره مانيا، بيشتر اختلال هاي پسيکوتيک مانند يک دوره حاد پسيکوز يا هذيان و توهم و نيز اختلال هاي اضطرابي مي توانند از علل بي قراري بيماران باشند. بيماران با اختلال هاي شخصيت خوشه B مانند مرزي و ضد اجتماعي نيز با ايجاد اختلال در روابط ميان فردي باعث خشونت مي شوند. نخستين گام در مديريت بيماران آژيته در بخشهاي عمومي تشخيص دقيق و علت آن است. شرح حال دقيق بيمار و تاريخچه بيماري رواني وي همراه با اطلاعاتي که از همراهان او گرفته مي شود بسيار مهم است. به هر روي درحالت اورژانس تزريق بنزوديازپين ها و يا آنتي پسيکوتيک بدون اثرات آنتي کولينرژيک يک ضرورت است. گام بعدي بررسي درمان دارویي و تنظيم آنها بر پايه تشخيص دقيق بيماري خواهد بود.