افضل الدين محمد بن حسين بن محمد خوزه مرقي کاشاني، حکيم بزرگ اسلام و ايران در نيمه دوم قرن ششم و آغاز قرن هفتم است كه با رساله هاي فارسي خويش در منطق و فلسفه شناخته شده است. آنچه در نوشته هاي وي مشهود است حاكي از نظريات بديع در سبك نگارش و همچنين آرا فلسفي منحصر به فرد وي است كه وي را از ديگر فلاسفه و عرفا متمايز مي كند. آرا وي تا به آنجا حكايت از ذهن خلاق او مي كند كه صدرالمتالهين شيرازي فيلسوف بزرگ جهان اسلام از آرا كاشاني خصوصا از رساله جاودان نامه اش بسيار تاثير پذيرفته است. اين اثر پذيري تا به جايي است كه رساله اکسيرالعارفين خويش را كه در مرحله بعد از نوشتن اسفار آغاز نموده با الهام از جاودان نامه به رشته تحرير در آورده است. ساختار اكسير العارفين تا حد بسيار زيادي از جاودان نامه گرفته شده است و مطالب اكسير العارفين نيز تحت تاثير شديد جاودان نامه است. جاودان نامه رساله اي فلسفي- عرفاني است كه حاوي مطالب ارزنده اي در حوزه شناخت جهان دنيوي و اخروي و همچنين شناخت انسان و نفس وي است اهميت اين رساله نزد صدرالمتالهين به گونه اي است كه در ترجمه فقراتي از جاودان نامه كه در اكسير العارفين آمده است كمتر شاهد تغيير در اصل مباحث آن هستيم.