همبودي در اختلالات دو قطبي کودکان و نوجوانان (چكيده دهمين همايش پياپي ساليانه انجمن علمي روانپزشكان ايران)

در روانپزشکي کودک و نوجوان، همبودي به عنوان يک اصل مهم در نظر گرفته مي شود. در اختلالات خلقي کودکان افرادي که معيارهاي مانيا را کامل مي کنند اغلب معيارهاي حداقل يک اختلال روانپزشکي ديگر را نيز دارا هستند. اختلال بيش فعالي و نقص توجه، اختلال بي اعتنايي مقابله اي، اختلال سلوک و اختلالات اضطرابي بيشترين همبودي هايي هستند که با اختلال دو قطبي ديده مي شوند. در نوجوانان مبتلا، سوء مصرف الکل و مواد به طور شايع ديده مي شود. بنابراين کودکان و نوجوانان مبتلا بايد از نظر احتمال اختلالات همراه ديگر به طور دقيق مورد ارزيابي قرار گيرند. در مبتلايان به اختلال دو قطبي در سنين قبل از بلوغ، اختلال بيش فعالي و نقص توجه ممکن است تا %90 موارد به طور هم زمان ديده شود، درحالي که تنها در 11 تا 22 درصد مبتلايان به اختلال بيش فعالي و نقص توجه، اختلال دو قطبي وجود دارد. از طرف ديگر افتراق علايم اختلال بيش فعالي و نقص توجه از اختلال دو قطبي نيز يک چالش باليني است، زيرا محدوديت معيارهاي تشخيصي، باعث هم پوشاني بعضي نشانه ها شده و در نهايت تشخيص را دچار مشکلاتي مي کند. با اين وجود، به کارگيري بعضي نکات ممکن است در تمايز اين دو از هم کمک کننده باشد؛ از جمله تاريخچه خانوادگي اختلال دو قطبي و بعضي نشانه هاي کاراکتريستيک اختلالات خلقي نظير خلق بالا ، بزرگ منشي و افزايش ميل جنسي که در اختلال بيش فعالي و نقص توجه شايع نمي باشد. مديريت مناسب کودکان مبتلا به اختلال دو قطبي و اختلال بيش فعالي و نقص توجه يک هدف باليني قابل دسترس است که توسط روانپزشکان بايد تحقق يابد. ارزيابي کامل شامل شرح حال دقيق ، مصاحبه باليني و استفاده از پرسش نامه هاي رفتاري به تشخيص درست و درمان مناسب منجر خواهد شد.