اختلال هاي روانپزشکي در ديابت قندي (چكيده دهمين همايش پياپي ساليانه انجمن علمي روانپزشكان ايران)

ديابت قندي بيماري مزمن و شايعي است. ميزان شيوع آن شش درصد جمعيت برآورد مي شود. پرداختن به جنبه هاي روانپزشکي بيماري ديابت از نظر ابتلا به برخي اختلال هاي رواني همچون افسردگي، اضطراب، اختلالات خوردن، اثر اين اختلال ها بر درمان ديابت و نقش اين اختلال ها در بروز ديابت داراي اهميت است. شيوع افسردگي در بيماران مبتلابه ديابت دو برابر جمعيت عمومي است و در ارزيابي هاي روانپزشکي علايم آن در%40  از بيماران ياد شده ديده مي شود. همبو.دي افسردگي و ديابت خطر عوارض عروق بزرگ را بيش از دو برابر افزايش مي دهد. افسردگي عوارض عروقي کوچک را 11 برابر و مرگ و مير را پنج برابر بيشتر مي کند. به نظر مي رسد افسردگي در ايجاد عوارض ديابت نقش تقويت کننده دارد. علايم اضطرابي به شکل اختلال هاي رايج روانپزشکي و يا واکنش هاي زود گذر به شرايط بحراني محيط ديده مي شوند. به هر روي علايم خفيف اضطرابي اثر چشمگيري بر سلامت و کارکرد بيماران مي گذارد و افزايش هزينه هاي مراقبت از بيماران را به دنبال دارد. گزارش هاي اوليه نشان دهنده ميزان شيوع اختلال هاي خوردن در بيماران جوان مبتلا به ديابت هستند که مديريت درمان را دشوار و عوارض درماني را افزايش مي دهد. بررسي ها همچنين نشان داده اند که برخي اختلال هاي روانپزشکي شديد همچون اسکيزوفرنيا، اختلال خلقي دو قطبي، افسردگي اساسي و بيماري آلزايمر مي توانند تنظيم قند خون را مختل کنند.