هدف: هدف از پژوهش حاضر، تعيين اثر درمان با محدود سازي بر کيفيت خواب سالمندان بود.
روش بررسي: پژوهش حاضر، مطالعه اي نيمه تجربي بود، جامعه پژوهش شامل 5000 سالمند عضو کانون جهانديدگان شيراز و نمونه متشکل از 50 نفر با احتساب معيارهاي ورود و خروج بودند. به دنبال ريزش 25 درصد، 38 سالمند (24 زن و 14 مرد) با ميانگين سني 65 سال که مبتلا به بي خوابي اوليه و کيفيت خواب نامناسب بودند، با شاخص کيفيت خواب پيتزبورگ مورد ارزيابي قرار گرفتند. شرکت کنندگان به روش بلوک ه اي تصادفي در دو گروه مداخله (19 نفر) و کنترل (19 نفر) قرار گرفتند. مداخله به مدت 4 هفته، و با بسته درماني محدوديت خواب، انجام شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از SPSS 16 و آزمون هاي آماري کلموگروف اسميرنوف، تي زوجي و تي مستقل استفاده شد.
يافته ها: ميانگين نمره کيفيت خواب قبل از مداخله، در گروه هاي آزمايش و کنترل به ترتيب 14.21 و 13 بود که پس از مداخله به مقادير 11.26 و 12.78 تغيير کرد. تفاوت ميانگين نمرات کيفيت خواب پس از مداخله از لحاظ آماري معنادار (P=0.038) بود.
نتيجه گيري: مطالعه حاضر نشان داد درمان با محدوديت خواب مي تواند منجر به ارتقا کيفيت خواب در سالمندان شود. لذا آموزش اين مداخلات در قالب آموزش ضمن خدمت به کادر درمان و به خصوص پرستاران شاغل در حيطه سالمندي توصيه مي شود.