تاثير خودآموزي کلامي بر بهبود نشانه هاي مرضي کودکان مبتلا به اختلال نافرماني مقابله اي

هدف: در اين پژوهش اثر خودآموزي کلامي بر علایم مرضي کودکان مبتلا به اختلال بي اعتنايي مقابله اي مورد بررسي قرار گرفت. روش: با بهره گيري از طرح نيمه آزمايشي، نمونه اي شامل 40 نفر از دانش آموزان پايه چهارم و پنجم مبتلا به اختلال بي اعتنايي مقابله اي از مدارس ابتدايي شهر تبريز انتخاب و پس از جايگزيني تصادفي در دو گروه آزمايش و کنترل مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار جمع آوري اطلاعات: شامل ملاکهاي تشخيصي DSM-IV-TR و پرسشنامه علایم مرضي کودکان (CSI-4) (فرم معلم) بود. در فرايند اجرا، گروه آزمايش به مدت 12 جلسه يک ساعتي طي 6 هفته تحت آموزش خودآموزي کلامي قرار گرفت و گروه کنترل هيچ مداخله اي دريافت نکرد. يافته ها: نتايج حاصل از روش تحليل کوواريانس يک راهه نشان داد که کاربرد و آموزش خودآموزي کلامي موجب بهبود نشانه هاي مرضي دانش آموزان واجد اختلال بي اعتنايي مقابله اي مي شود. نتيجه گيري: با استفاده از اين روش آموزشي – درماني مي توان به بهبود نشانه هاي مرضي دانش آموزان داراي اختلال بي اعتنايي مقابله اي کمک کرد.