مقدمه: افسردگي يکي از شايعترين اختلالات قرن حاضر، چهارمين اختلال هزينه بر جهان و بدون شک دومين اختلال پرهزينه جهان تا سال 2015 مي باشد. برخي از ويژگي هاي جمعيت شناختي و اجتماعي در بين سالمندان باعث کاهش يا افزايش افسردگي در آنان مي شود. مطالعه حاضر به بررسي رابطه بين عوامل اجتماعي و جمعيتي و ميزان شيوع افسردگي در بين سالمندان بالاي 60 سال در مراکز سالمندان تحت پوشش مرکز بهزيستي شهر شيراز در سال 1387 مي پردازد.
روش کار: مطالعه به صورت مقطعي بر روي 120 نفر (100 نفر زن و 20 نفر مرد) از سالمندان بالاي 60 سال تحت پوشش 6 مرکز بهزيستي شيراز در سال 1387 انجام شد. از هر مرکز 30 نفر به طور تصادفي انتخاب گرديدند. ابزار پژوهش پرسشنامه افسردگي (بک) و نيز پرسشنامه اي که سن، وضعيت تاهل، وضعيت سواد، وضعيت فعاليت، تعداد کل فرزندان و درآمد سالانه افراد را مورد بررسي قرار داد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از دو آزمون همبستگي پيرسون و t گروههاي مستقل استفاده شد.
نتايج: از کل افراد مورد مطالعه، 65 درصد (78 نفر) داراي افسردگي خفيف و 25.83 درصد (31 نفر) متوسط و 9.17 درصد (11 نفر) شديد بودند. بين وضعيت تاهل، سن، وضع فعاليت، درآمد و افسردگي رابطه معني داري وجود داشت. اما هيچ ارتباطي بين افسردگي و وضع سواد و تعداد کل فرزندان مشاهده نشد.
نتيجه گيري: از يافته هاي مطالعه چنين بر مي آيد که برخي از ويژگيهاي جمعيت شناختي و اجتماعي در بين سالمندان، مي تواند باعث افزايش يا کاهش احتمال افسردگي در آنان شود که از اين طريق مي توان مرتبه و ميزان افسردگي را تعيين نمود و شناسايي اين عوامل و انجام راهکارهاي مناسب در قبال آن تاثير بسزايي در کاهش افسردگي آنان خواهد داشت.