اين تحقيق به منظور بررسي عرضه و تقاضا، نحوه تشخيص آب و همچنين برآورد بهره وري آب در شبکه سمت راست آبشار در حوزه آبريز زاينده رود اصفهان انجام گرديد. بدين منظور شبکه به 18 واحد آبياري تقسيم گرديد. معيارهاي تقسيم بندي عبارت بودند از شوري خاک، نوع منبع آب شبکه (سطحي يا زيرزميني) و شوري آب زيرزميني (چاه ها). معيارهاي مذکور در محيط GIS و بر اساس لايه هاي اطلاعاتي آنها تقسيم بندي شدند. بر اساس داده هاي دقيق و طولاني مدت لايسيمتر حجمي واقعي در ايستگاه تحقيقاتي کبوترآباد، رابطه فائو – پنمن – مانتيث براي گياه مرجع واسنجي و نياز آبي محصولات الگوي کشت محاسبه شد. ميزان عرضه و تقاضا در هر واحد آبياري و طي ماه هاي مختلف سال با محاسبه بارندگي موثر، نياز آبي محصولات، مقدار آب تحويلي به هر واحد آبياري و مقدار برداشت آب زيرزميني و بر اساس اطلاعات زراعي و الگو و تراکم کشت هر واحد تعيين شد. ميزان بهره وري آب (WP) براي دو سال زراعي 86-1385 و 87-1386 محاسبه گرديد. متوسط بهره وري شبکه براي دو سال فوق به ترتيب 1.29 و 1.07 کيلوگرم بر متر مکعب محاسبه گرديد. متوسط بهره وري بر اساس محصول پايه گندم در دو سال زراعي فوق به ترتيب 0.55 و 0.77 کيلوگرم بر متر مکعب به دست آمد. بر اساس هزينه هاي توليد و آب و قيمت فروش محصول، متوسط بهره وري اقتصادي آب (سود ناخالص) و سود خالص به ازاي واحد آب مصرفي براي سال زراعي 86-1385 به ترتيب 1060.8 و 419.6 ريال بر متر مکعب و براي سال زراعي 87-1386، 2392.9 و 666.7 ريال بر متر مکعب محاسبه گرديد. بررسي و تجزيه و تحليل شاخص هاي به دست آمده نشان مي دهد که8 عرضه و تقاضا در ماه هاي مختلف سال و نيز توزيع مکاني عرضه به واحدهاي آبياري از توزيع مناسبي برخوردار نمي باشد.