قرون هفتم و هشتم هجري قمري عصر شكوفايي معماري در آذربايجان است. اگر چه استاد پيرنيا سبكي به نام «آذري» را توصيف و پيشنهاد كرده كه مترادف با مفهوم معماري ايلخاني - تيموري است؛ اما در توصيف سبك آذري به تاثيرات بنيادين مكاتب محلي آذربايجان بر معماري دوران ايلخاني - تيموري ايران اصلا توجهي نشده است. آذربايجان با مجموعه اي از شاخص هاي مهندسي و تزيينات بنا مهد معماري پيشرو عهد ايلخاني معرفي مي شود که در نوشتار حاضر به هفت شاخص كلي، تقسيم و دسته بندي شده كه شش شاخص آنها ابداع معماران مكاتب تبريز و نخجوان است. سبك معماري آذربايجاني، كه با مجموعه اي از يازده شاخص بازشناخته مي شود، برآيند پيوند سنت ها و اسلوب معماري خراساني با مكاتب معماري تبريز و نخجوان تعريف شده است؛ كه معماراني بنام چون عجمي نخجواني و عليشاه تبريزي در آفرينش آن تاثير بسيار داشته اند. دامنه تاثيرات سبك معماري آذربايجان از آذربايجان فراتر رفت و به خراسان و تركستان دوران تيموريان و مصر عهد مماليك رسيد.