«اصالت وجود» يکي از بنيادي ترين و اساسي ترين ابتکارات صدرالمتالهين است که بسياري از مباحث فلسفي تحت تاثير آن رنگ ديگري به خود گرفته است.
با همه وضوح اين مساله در نزد ارباب حکمت متعاليه، گاه تقريرهايي نامشهور از اصالت وجود ارایه مي شود. آن چه اين تفاسير در باب «ماهيت» مي گويند، طيفي است از «سراب محض» بودن تا «عينيت».
بر اساس تقرير نامشهور از اصالت وجود، هم چنان که وجود اصالت و تحقق دارد، ماهيت نيز عينيت دارد، ولي ماهيت به نفس وجود، عينيت پيدا کرده و به يک مصداق واحد موجودند. قایل اين قول معتقد است که اين تفسير، مراد و مرضي صدرالمتالهين است.
در اين مقاله بر آنيم تا با بيان تفصيلي محل نزاع، مراد صدرالمتالهين را روشن کرده و ادله و براهين مختلف تقرير مشهور را نقد و بررسي کنيم.