گردشگري روستايي يکي از شاخه هاي فرعي صنعت گردشگري است که عده اي آن را بخشي از بازار گردشگري و عده اي ديگر سياستي براي توسعه روستايي قلمداد مي کنند. اکنون که روستاييان ما با مشکلاتي همچون بيکاري، بهره وري پايين کشاورزي، مهاجرت روزافزون به شهرها و حاشيه نشيني مواجه اند، توسعه گردشگري روستايي مي تواند در جهت رفع اين معضلات موثر باشد و چونان نوشدارويي باعث تجديد حيات روستاها شود. در اين زمينه با بهره گيري از پارادايم کيفي و نظريه بنياني در اين پژوهش به مطالعه موردي مشکلات و محدوديت هاي گردشگري روستايي در روستاي حرير استان کرمانشاه پرداخته شد. براي گرد آوري اطلاعات از مصاحبه عميق، مشاهده مستقيم، تهيه عکس و فيلم، اسناد و مدارک کتابخانه اي و اينترنتي استفاده شد. روايي پژوهش را نيز کارشناسان سازمان ميراث فرهنگي استان کرمانشاه تاييد کردند. نتايج نشان داد که مشکلات گردشگري روستايي در روستاي حرير عبارت اند از: فقدان امکانات زيربنايي و رفاهي، عدم درک صحيح روستاييان و مسوولان از گردشگري روستايي، کمرنگ شدن جاذبه هاي فرهنگي روستا، فقدان شبکه اطلاع رساني صحيح و بموقع، عدم حمايت و توجه کافي دولت. محدوديت ها نيز شامل اينهاست: فقدان اطلاعات دقيق آماري، و تغييرات اقليمي.