تاکيد مقاله پيش رو بر تفاوت شيوه شاعران ايراني دوره صفويه و شعراي هندي دوره گورکاني در سده يازدهم هجري است که از آن با نام هاي سبک اصفهاني و سبک هندي ياد مي شود.
نگارنده بر اين باور است که تفاوت اصلي، در ميزان روي کرد شاعران اين روزگاران به شعر شاعران و مضمون هاي مرسوم ادبي (motiv) در سبک عراقي رايج در ايران است.
بيدل دهلوي تماس با سبک عراقي را در همان حد وزن و قافيه و بي يادکرد مکرر از نام شاعر پيش از خود نگه مي دارد و با «رستاخيز ادبي»، سبک ادبي خاص خود را بنيان مي نهد.
در ادامه مقاله، تفاوت مضمون هاي رايج در سبک عراقي و شعر بيدل در جدولي مقابل هم آمده و نمونه هاي شعري آن نيز گفته شده است.