تاثير مدل همكار آموزشي باليني بر پيامد آموزش باليني دانشجويان پرستاري

زمينه و هدف: مدل همكار آموزشي باليني به معني مشاركت و همكاري بين مراقبان سلامت و مربيان دانشكده است و واقع بيني را براي محيط هاي کاري به ارمغان مي آورد. در حرفه پرستاري سازگاري بين بخش آموزش و عرصه بالين، آرماني ديرينه بوده که مستلزم همكاري مربيان دانشكده هاي پرستاري و پرستاران حرفه اي مي باشد. تحقق اين هماهنگي در نهايت تضمين کننده پيشرفت حرفه پرستاري خواهد بود. لذا اتخاذ رويكردي موثر و قابل اجرا جهت ادغام مباحث نظري و تجربيات باليني در رشته پرستاري از اهميت وي‍ژه اي برخوردار است. بر اين اساس مطالعه  حاضر با هدف تعيين ميزان تاثير مدل همكار آموزشي باليني بر پيامد آموزش باليني دانشجويان پرستاري دانشگاه علوم پزشكي تهران انجام پذيرفته است.
روش بررسي: پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه تجربي است. نمونه هاي اين پژوهش شامل سه نفر از مربيان دانشکده، 7 نفر از پرستاران شاغل در 3 بخش کودکان و 52 نفر از دانشجويان پرستاري مشغول به تحصيل در ترم پنجم بودند که داراي معيارهاي ورود به مطالعه بوده و به صورت نمونه گيري مبتني بر هدف انتخاب شدند. سپس نمونه ها به صورت تصادفي به دو گروه تجربه (28 نفر) و شاهد (24 نفر) تقسيم شدند. دانشجويان در گروه تجربه و شاهد، واحد كارآموزي كودكان را در 3 بخش منتخب و به طور غير هم زمان سپري نمودند با اين تفاوت که دانشجويان در گروه تجربه بر اساس مدل همکار آموزشي باليني تحت نظر پرستاران منتخب باليني آموزش مي ديدند و مربيان دانشکده بر فرايند آموزش نظارت داشته و در اين مورد با پرستاران مربي همکاري مي نمودند. در پايان دوره کارآموزي از مهارت هاي باليني دانشجويان و ميزان رضايتمندي دانشجويان و مربيان پس آزمون به عمل آمد. به منظور تجزيه و تحليل داده ها، از روش هاي آماري توصيفي و استنباطي شامل آزمون مجذور كاي، تست دقيق فيشر، من ويتني يو و آزمون t استفاده شد.
يافته ها: نمونه ها در گروه تجربه و شاهد، از نظر مشخصاتي نظير سن، جنس، معدل ترم گذشته، ميزان علاقه و انگيزه نسبت به حرفه پرستاري با يکديگر همگن بودند. يافته هاي اين پژوهش اختلاف معناداري را در دو گروه تجربه و شاهد از نظر مهارت هاي باليني اندازه گيري TPR، اندازه گيري فشارخون، اكسيژن درماني، دارو درماني، تغذيه كودك، ارتباط با كودك و خانواده نشان داد (p<0.001). به علاوه اختلاف معناداري بين متغير رضايتمندي پرستاران منتخب باليني از نحوه کارآموزي دانشجويان پرستاري در دو گروه تجربه و شاهد مشاهده شد (0.004=p). اما به لحاظ رضايتمندي دانشجويان و مربيان پرستاري از دستيابي به اهداف آموزش باليني در گروه تجربه و شاهد اختلاف معناداري مشاهده نشد (به ترتيب 0.058=p و 0.109=p).
نتيجه‏گيري: مدل همكار آموزشي باليني روشي مناسب در فرايند آموزش مهارت هاي باليني به دانشجويان پرستاري است و بر اين اساس بهره گيري از تجربيات و دانش عملي پرستاران باليني در هر بخش براي ارايه آموزش مهارت ها به دانشجويان پرستاري توصيه مي شود.