تحولات ايران عصر صفوي و نمود آن در هنر نگارگري

در تاريخ ايران پس از اسلام، عصر صفوي به لحاظ تحولات مهم سياسي - اجتماعي نقطه عطفي محسوب مي شود که با حکومت انقلابي شاه اسماعيل صفوي آغاز مي گردد. نگارگري صفويه نيز مانند ساير شاخه هاي هنري از اين تاثير بر کنار نماند و شايد بيش از شاخه هاي ديگر بتوان نشانه هاي تحولات اجتماعي را در آن مشاهده نمود. در اين نوشتار با نگاهي به چند و چون اين تاثيرگذاري، سعي گرديده تا تحولات نگارگري عصر صفوي به موازات تحولات اجتماعي آن مورد بحث و بررسي قرار گيرد. يکي از اين رويدادهاي قابل توجه، گسترش رابطه با اروپاييان است که نمود آن بيش از هر پديده هنري در نگارگري قابل مشاهده و اندازه گيري است. ارتباط مستقيم با اروپايياني که به ايران مي آمدند، آثار هنري وارداتي از اروپا و هنرمندان اروپايي ساکن در ايران همگي زمينه شکل گيري سبک جديدي در نقاشي ايراني را فراهم آورد. مضافا، تحولات دروني نگارگري نيز، همچون مستقل شدن نقاشي از کتابت و واقع گرايي، روند تغيير در نقاشي ايراني را تسريع نمود. در واقع، تغييرات ايجاد شده در نگارگري صفوي دو روند موازي بودند که اولي دروني و در ادامه سير کند و طبيعي تحول نگارگري ايران و ديگري سريع و انقلابي و تحت تاثير هنر اروپاييان شکل مي يافت. از اين ميان، آن که ادامه يافت و به تدريج فراگير شد روند دوم بود.
سوالاتي که در اين مقاله پاسخ داده مي شود:
1- تحولات نگارگري دوران صفوي تحت تاثير چه فرآيندهاي اجتماعي و فرهنگي شکل گرفت؟
2- آثار هنر وارداتي اروپا و هنرمندان اروپايي چه تغييرات سبکي و تکنيکي را در نگارگري ايران عصر صفوي پديد آوردند؟
اهدافي که در اين مقاله مدنظر است؟
1- بررسي تاثير و تاثر تحولات سياسي - اجتماعي عصر صفوي بر نگارگري اين دوران.
2- دستيابي به نوع تاثيرپذيري نگارگري ايراني عصر صفوي از سبک ها و تکنيک هاي نقاشي اروپايي.
روش تحقيق: تاريخي - تحليلي