بررسي الگوي تجويز تجربي آنتي بيوتيك در اورژانس يك بيمارستان آموزشي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي در سال 1385

سابقه و هدف: ايجاد مقاومت در ميكروارگانيزم ها نسبت به آنتي بيوتيك ها، يكي از مشكلات جدي در زمينه طب عفوني مي باشد كه علت عمده آن تجويز نامناسب آنتي بيوتيك توسط پزشكان است. از آنجايي كه درباره الگوي تجويز تجربي (Empiric) آنتي بيوتيك در كشور اطلاعات چنداني وجود نداشت، اين مطالعه با هدف بررسي الگوي تجويز تجربي آنتي بيوتيك در يكي از بيمارستان هاي تابعه دانشگاه شهيد بهشتي، انجام شد.
مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي - مقطعي، در سال 1385 در اورژانس بيمارستان مورد مطالعه، با بررسي پرونده 200 نفر از بيماراني كه حداقل يك آنتي بيوتيك در اورژانس دريافت كرده بودند، انجام شد. پزشكان مجري طرح پس از گرفتن شرح حال و معاينه بيماران فوق، فرم اطلاعاتي مطالعه را با توجه به مستندات پرونده بيماران در اورژانس، تكميل كردند. در مورد ارزيابي مناسب بودن آنتي بيوتيك تجربي تجويز شده، مرجع، آخرين چاپ كتاب بيماري هاي عفوني مندل (سال 2005) و پروتكل مصوب كميته كنترل عفونت بيمارستان محل مطالعه بود.
يافته ها: از بين 200 پرونده بررسي شده كه در آنها حداقل يك آنتي بيوتيك براي بيمار تجويز شده بود، در 108 بيمار (54%)، آنتي بيوتيك تجويزشده انديكاسيون نداشت و از 92 موردي كه تجويزآنتي بيوتيك انديكاسيون داشت، در 55 مورد (%59.8)، آنتي بيوتيك به صورت صحيح (از نظر مقدار، نوع و فاصله) تجويز شده بود.
نتيجه گيري: ميزان تجويز آنتي بيوتيك بدون وجود انديكاسيون و انتخاب نابجاي آنتي بيوتيك در اورژانس بيمارستان محل مطالعه زياد بود. بنابراين، اقداماتي از قبيل آموزش دوره اي پزشكان و نظارت بر تجويز آنتي بيوتيك ها لازم است.