بررسي نقش تمرينات تعادلي با تكيه برتقويت گيرنده هاي پروپريوسپتيو بر عملكرد تعادل ديناميكي و روند بيماري اسكوليوسيز ايديوپاتيك خفيف

سابقه و هدف: در ناهنجاري اسكوليوسيز به دليل بر هم خوردن آناتومي سيستم عضلاني- اسكلتي تنه به طور سه بعدي در عملكرد گيرنده هاي حسي عمقي و در نتيجه عملكرد تعادلي اين بيماران اختلال بوجود مي آيد. هدف اين مطالعه بررسي نقش تمرينات تعادلي با تكيه بر تقويت گيرنده هاي حسي عمقي بر عملكرد تعادل ديناميكي و روند بيماري اسكوليوسيز ايديوپاتيک مي باشد.
روش بررسي: در اين پژوهش نيمه تجربي به صورت قبل و بعد از ورزش درماني، 20 نوجوان دختر 14-11 ساله مبتلا به اسكوليوسيز ايديوپاتيك با ميانگين زاويه كاب 21/2 ±55/12 و به همين تعداد نوجوان سالم با ويژگي هاي مشابه بررسي شدند. انحراف ستون مهره اي (بر حسب زاويه) با استفاده از راديوگرافي AP و متد Cobb در مبتلايان به اسكوليوسيز و عملكرد تعادل ديناميك آزمودني ها با استفاده از دستگاه تعادل سنج ديناميكي بيودكس در حالت ايستاده آناتوميكي و چشم باز در شرايط پايدار و ناپايدار سطح اتكا به ترتيب براي درگيري استراتژي مچ پا و استراتژي هيپ اندازه گيري شد. بيماران به مدت 4 ماه (54 جلسه) تحت ورزش درماني مبتني بر تقويت گيرنده هاي حسي عمقي قرار گرفتند. سپس آزمون هاي تعادل و سنجش انحراف ستون مهره اي (زاويه كاب) بعد از درمان تكرار شد.
يافته ها: ورزش درماني منجر به كاهش انحرافات و نوسانات پوسچر به ترتيب به ميزان ۰.۳±۰.۹۷, ۰.۳±۰.۹۶ درجه گرديد. بيشترين ميزان بهبود عملكرد تعادلي در استراتژي هيپ (سطح ناپايدار) بود. بعد از ورزش درماني در 60 درصد افراد، بين 1 تا 11 درجه اصلاح در انحناي اسكوليوسيز به وجود آمدف 25 درصد بدون تغيير و فقط در 15 درصد افراد فقط 1 درجه افزايش ديده شد.
نتيجه گيري: با توجه به اثر ورزش درماني مبتني بر تقويت گيرنده هاي حسي-عمقي در بهبود عملكرد تعادلي و کاهش ميزان انحناي اسكوليوسيز، گنجاندن تمرينات تعادلي مبتني بر تقويت گيرنده هاي حسي-عمقي در برنامه هاي توانبخشي بيماران توصيه مي شود.