ارايه مدلي جامع براي انتخاب روش مناسب انتقال فناوري

هدف اين نوشتار، ارايه مدلي براي انتخاب روش مناسب انتقال فناوري است. براي انتقال فناوري تعاريف متعددي ارايه شده است ولي بر اساس يکي از ساده ترين تعاريف آن، انتقال فناوري فرآيندي است که در آن اجزا فناوري از دارنده به گيرنده جريان و انتقال مي يابند. با گذشت زمان و تسريع روند تحولات فناوري هيچ شرکت يا کشوري به تنهايي قادر به تامين تمام فناوري هاي مورد نياز خود نيست. لذا انتقال فناوري از ديگر شرکت ها/ کشورها و يا همکاري مشترک با آنها در زمينه توسعه فناوري، امري اجتناب ناپذير است. انتخاب روش مناسب انتقال نقش قابل توجهي در موفقيت فرآيند انتقال فناوري دارد. به همين دليل در ادبيات مديريت فناوري، روش ها و مدل هاي متعددي براي انتخاب روش مناسب انتقال فناوري معرفي شده اند که به اختصار مورد بررسي قرار مي گيرند. هر يک از اين مدل ها از ديدگاهي متفاوت (با در نظر گرفتن عوامل مختلف تصميم گيري) به انتخاب روش مناسب انتقال مي پردازند. در اين نوشتار، عوامل موثر در تصميم گيري ضمن تلفيق و يکسان سازي در پنج گروه طبقه بندي مي شوند: نوع همکاري مطلوب ميان دارنده و گيرنده هاي فناوري؛ مشخصات سازمان دارنده فناوري؛ ميزان آشنايي گيرنده با بازار و فناوري مورد نظر؛ طبيعت فناوري و سياست هاي شرکت گيرنده فناوري. سپس بر اساس اين طبقه بندي و با تلفيق مدل هاي موجود، يک مدل جامع براي انتخاب روش مناسب انتقال پيشنهاد مي شود. مدل پيشنهادي شامل يک ماتريس تصميم گيري است که در آن با توجه به وضعيت هر يک از عوامل، روش (يا روش هاي) مناسب براي انتقال فناوري مورد نظر انتخاب مي شود. در پايان، الگوريتمي نيز براي استفاده موثر از مدل پيشنهادي ارايه مي شود.