تغييرات دهاني ـ فكي و صورتي در بيماران مبتلا به تالاسمي مراجعه كننده به مركز بيماري هاي خاص كرمان در سال 1386

سابقه و هدف :بتا تالاسمي ماژور به عنوان شايع ترين بيماري ژنتيكي در ايران گزارش شده كه همراه با مشكلات دهاني ـ فكي و صورتي (Oromaxillofacial) مي باشد. اين پژوهش به منظور بررسي شيوع تظاهرات دهاني ـ فكي و صورتي در بيماران مبتلا به تالاسمي ماژور مراجعه كننده به مركز بيماري هاي خاص استان كرمان در سال 1386 اجرا گرديد.
مواد و روش ها :مطالعه انجام شده از نوع مقطعي و توصيفي بود. روش نمونه گيري تصادفي بود. در اين مطالعه تعداد 208 نفر بيمار مبتلا به بتا تالاسمي ماژور مورد بررسي قرار گرفتند. بعد از معاينه دهاني و تكميل فرم هاي مربوطه، نتايج با استفاده از آزمون،X²  t-test و نرم افزار SPSS13.5 تجزيه و تحليل شد.
يافته ها :از بين 208 بيمار مبتلا به تالاسمي ماژور مورد بررسي، تعداد 103 نفر مذكر و 105 نفر مونث بودند. ميانگين سني بيماران 48/12 سال (با انحراف معيار 09/6) و طيف سني بيماران از 1 تا 26 سال بود. شايع ترين تظاهرات صورتي رنگ پريدگي چهره (3/47 درصد با فاصله اطمينان 95 درصد) و كمترين تظاهر جلوزدگي فك پايين بود. در اين بررسي، 6/46 درصد (با فاصله اطمينان 95 درصد) بيماران داراي بيرون زدگي فك بالا بودند. نتايج حاصل از اين مطالعه نشان داد كه شايع ترين محل پيگمانتاسيون داخل دهاني در لثه لبيال و كمترين ميزان مربوط به قسمت هاي طرفي زبان، كام نرم و كف دهان مي باشد.
نتيجه گيري :اين مطالعه نشان داد كه 175 نفر (2/84 درصد) از بيماران از تغييرات ناحيه استخوان هاي فك و صورت شامل جلوزدگي فك بالا و پايين، بيني زيني شكل، فضا بين دندان هاي قدامي، بيرون زدگي دندان هاي قدامي، مال اكلوژن خلفي و برجستگي پيشاني رنج مي بردند. هم چنين مطالعه حاضر نشان داد كه هر چه سن دريافت خون كمتر باشد و به عبارتي بيمار در سن پايين تر خون دريافت كرده باشد، ميزان شيوع تظاهرات فكي ـ دهاني و صورتي كمتر مي باشد.