ميكرو آناتومي استخوان اسفنجي در زنان و مردان با حجم استخواني مشابه با و بدون شكستگي مهره اي

در حالي كه مشخصه اصلي استيوپروز كاهش حجم استخواني است، هماهنگي آشكاري در اندازه گيري چگالي مواد معدني استخوان (BMD) در افرادي كه دچار شکستگي مهره شده و آنهايي كه بدون شكستگي هستند وجود دارد. به منظور بررسي وجود تفاوت هايي در ساختمان ترابكولايي كه ممكن است در بروز يا عدم بروز شكستگي مستقل از حجم استخواني نقش داشته باشند، دو گروه افراد دچار شكستگي و بدون شكستگي كه از نظر سن، جنس و چگالي معدني استخوان يكسان بودند، انتخاب شدند. بيوپسي هاي ترانس ايلياك و اندازه گيري چگالي مواد معدني استخوان (MD) مهره هاي كمري 31 زن و 16 مرد دچار شكستگي مهره اي با 22 زن و 11 مرد بدون شكستگي مقايسه گرديدند BMD .كمري با استفاده از دانسيتومتر Hologic 2000 اندازه گيري شد. در مقايسه  BMDمهره هاي كمري در زنان با شكستگي و بدون شكستگي به ترتيب0.63 g/cm³±0.10 SD  و 0.71 g/cm³±0.17 SD بوده و تفاوت معني داري بين گروه هاي مورد مطالعه مشا هده نگرديد. BMD مهره‌هاي كمري در مردان با شكستگي 0.72 g/cm³±0.17 SD و بدون شكستگي 0.76 g/cm³±0.17 SD نيز معني دار نبود. مقاطع بيوپسي تيغه ايلياك كلسيفيه شده 8 ميكروني از نظر متغيرهاي شكل گيري مجدد (remodeling) و ساختمان ترابكولايي بوسيله سيستم هاي OsteoMeasure و سيستم آناليز ترابكولايي (TAS) بررسي شد. هيچگونه تفاوت معني داري در هيچيك از گروههاي زن و مرد با شكستگي و بدون شكستگي از نظر درصد حجم استخوان (BoneVolume) (به طور متوسط 10% در همه گروه ها) يا در طيف گسترده متغيرهاي شكل گيري مجدد و ساختماني (architectural) شامل ضخامت، تعداد و فواصل بين ترابكولاها ، متوسط چگالي صفحه ترابكولايي (MTPD) وfractal dimension و همينطور متغيرهاي غير مستقيم تداوم ترابكولايي(connectivity)  شامل: نسبت گره به انتهاي آزاد ترابكولا(Node/Terminus ratio) ،Marrow Star Volume  و فاكتور الگوي ترابكولايي (Trabecular Pattern Factor) ديده نشد. بر اساس اين شواهد نتيجه گيري شد كه هيچ گونه تفاوتي در ساختما ن تيغه هاي استخواني بين بيماران مبتلا به شكستگي و گروه كنترل در شرايط حجم استخوان يكسان وجود ندارد. اين مساله بيانگر آنست كه گسستگي ميكروسكپيك استخوان اسفنجي يك كيفيت دروني قابل پيش بيني كاهش حجم استخوان(bone loss)  است. اگرچه اين احتمال مطرح است كه خصوصيات دو بعدي تخريب تيغه هاي استخواني كه به طور مستقيم ا ندازه گيري مي شدند به حد كافي در مورد ساختمان پيچيده استخوان اسفنجي حساس نيست.