بررسي پويايي فقر در ايران با استفاده از داده هاي مرکب خانوارهاي روستايي و شهري

از آنجا که مساله فقر و برنامه هاي فقرزدايي مورد توجه سياستگذاران و برنامه ريزان قرار گرفته است، شناسايي دقيق اين پديده در موفقيت اين برنامه ها و حل اين مساله مهم ضرورتي انکارناپذير خواهد بود. به رغم تمام تلاش هاي جمهوري اسلامي ايران در راستاي حذف فقر از جامعه، اولين برنامه تدوين شده مبارزه با فقر در جمهوري اسلامي ايران در عمل از سال 1380 با هدف به حداقل رساندن فقر در ايران به اجرا درآمده است. در اين پژوهش، مساله پويايي فقر را با استفاده از داده هاي مرکب خانوارهاي شهري و روستايي کشور براي سال هاي 1380 تا 1382 بررسي مي کنيم. بدين منظور، خط فقر در بخش روستايي و شهري محاسبه کرده و با استفاده از آن خانوارهاي فقير و غير فقير در نمونه هاي مورد مطالعه مشخص کرده ايم. سپس، با استفاده از برآورد لاجيت و مدل spell نقش هر يک از عوامل تعيين کننده فقر بر نرخ مخاطره خروج از فقر و ورود مجدد به فقر خانوارها را مطالعه کرده ايم. در برآورد خط فقر غذايي از روش تامين انرژي غذايي (FEI) بهره گرفته و با استفاده از رگرسيون هاي غير پارامتريک خطوط فقر غذايي و غير غذايي را به دست آورده ايم. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد که فقر در بخش روستايي ابعاد بزرگتري داشته هر چند که انتقال ميان وضعيت هاي فقر در جوامع روستايي بيشتر ديده مي شود همچنين، بررسي ها نشان مي دهد که جوامع شهري بيشتر با پديده فقر مزمن روبرو هستند.