ملاحظات شهرسازي در سنجش آسيب پذيري شهرها از زلزله (مطالعه موردي، منطقه فرحزاد، تهران)

در کنار بسياري از علوم و دانش هاي مطرح در جهت کاهش آسيب هاي ناشي از زلزله، دانش شهرسازي را مي توان از جمله علوم و دانش هاي موثري دانست که جامعه گسترده تري را تحت پوشش خود قرار مي دهد. در تحقيق حاضر تلاش گرديده است تا از طريق به کارگيري معيارهاي شهرسازي و نيز دانش ها و روش هاي نوين GIS و AHP پيشنهادهايي براي تعيين آسيب هاي احتمالي نواحي شهري از زلزله ارايه شود. براي تدقيق اين پيشنهادات، محدوده فرحزاد به عنوان نمونه موردي مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج تحقيق نشان مي دهد افزايش مقدار متغيرهايي چون شيب زمين، تراكم جمعيت، تراكم ساختماني، عمر ساختمان ها و فاصله از فضاهاي باز باعث افزايش ميزان آسيب پذيري مي شود. در مقابل، افزايش مقدار متغيرهايي چون فاصله از گسل، مساحت قطعات، دسترسي بر اساس عرض معبر، و سازگاري كاربري ها از نظر همجواري باعث كاهش آسيب پذيري مي گردد و بالعكس. کاهش آسيب پذيري شهرها در برابر زلزله در بلند مدت، زماني محقق خواهد شد که ايمني شهر در برابر خطرات زلزله به عنوان يک هدف در تمامي سطوح برنامه ريزي مد نظر قرار گيرد. در اين ميان، سطح مياني يعني شهرسازي و برنامه ريزي شهري، از جمله کارآمدترين سطوح برنامه ريزي براي کاهش آسيب پذيري در برابر زلزله خواهد بود.