بررسي مقايسه اي تاثير روشهاي آموزش سخنراني و بحثي بر ميزان يادگيري دانشجويان پرستاري در نيمسال دوم 83- 84

زمينه و هدف: امروزه آموزش پرستاري در کل متمرکز بر شيوه هاي تدريسي است که مهارتهاي حل مساله و تفکر انتقادي را افزايش دهد. با توجه به اهميت ارتقا آموزش پرستاي و استفاده موفقيت آميز از روشهاي تدريس،اين تحقيق به منظور تعيين مقايسه اي تاثير روشهاي آموزش سحنراني و بحثي در ميزان يادگيري دانشجويان پرستاري در درس پرستاري ويژه در دانشکده پرستاري و مامائي تبريز1383-1384 صورت گرفت.
روش و ابزار: اين پژوهش يک مطالعه نيمه تجربي است که بصورت نمونه گيري مبتني بر هدف برروي 50 دانشجوي پرستاري انجام گرفت که داراي واحد پرستاري ويژه بودند. پس از همسان سازي متغيرهاي سن و جنس و معدل ترم گذشته در دو گروه به تدريس به شيوه سخنراني و بحثي قرار گرفتند و يک مدرس طي 16 جلسه 1/30 دقيقه اي به آنها آموزش داد.ابزار گردآوري داده ها شامل فرم اطلاعات دموگرافيک و آزمون پرستاري نهائي ويژه بود.که فرم اطلاعات و پيش آزمون و پس آزمون در جلسات اول و نهایي بعمل آمد.
نتايج: يافته هاي پژوهش نشان داد که ميزان يادگيري در گروه تدريس به شيوه سخنراني با (p<0.005) و در گروه بحث گروهي با p<0.005)) به لحاظ آماري بصورت معني داري افزايش يافته است و ميزان يادگيري در گروه بحثي با (p<0.001) از گروه تدريس به شيوه سخنراني افزايش نشان مي دهد.
نتيجه گيري: با توجه به نتايج پژوهش که ميزان بالاي يادگيري را در شيوه تدريس بحث گروهي نسبت به سخنراني را نشان ميدهد که اين روش با ايجاد وابستگي در اعضاي گروهها، انطباق در گروه و مسووليت پذيري پيامدهاي مثبتي در يادگيري ايجاد نموده است که توجه به آموزش پرستاري و استفاده از روش بحثي توصيه شده و پيشنهاد ميشود در خصوص ميزان يادگيري در روشهاي ديگر تدريس نيز مطالعات جامع تري صورت گيرد.