بررسي تشخيصي و درماني 253 بيمار مبتلا به سندرم كوشينگ در بيمارستان امام خميني

زمينه و هدف: تجارب گذشته در سندرم كوشينگ، منجر به شناسايي مشكلات تشخيص و درمان آن شده است. هدف اين مطالعه، بررسي مشخصات باليني، روش هاي تشخيصي و پي گيري بيماران مبتلا به سندرم كوشينگ بعد از جراحي هيپوفيز مي باشد.
روش بررسي: اين مطالعه در 253 بيمار با سندرم كوشينگ در سالهاي 78-1370 انجام شد. تست هاي غربالگري تشخيصي، اندازه گيري ACTH، تست دگزامتازون و تصويربرداري در بيماران انجام گرديد. نتايج با پاتولوژي به عنوان Gold standard مقايسه گرديد.
يافته ها: متوسط سني بيماران 32±11 سال بود. شايع ترين علايم و نشانه هاي باليني ضعف عضلاني، هيپرتانسيون، افسردگي و استريا بود. فشارخون بالا در سندرم كوشينگ وابسته به%78 ACTH و در علل غيروابسته به ACTH در %36 وجود داشت (p<0.001). تست دگزامتازون با دوز بالا در ميكروآدنوم هاي هپيوفيز در %99، در ماكروآدنوم در %71‌ و توده هاي آدرنال در %3.6 مهار شد ولي در كوشينگ اكتوپيك مهاري مشاهده نشد. تست دگزامتازون با دوز بالا، حساسيت %98، ويژگي %97 و دقت تشخيصي %98‌ نشان داد. اتيولوژي سندرم كوشينگ در %64.8 موارد بيماري كوشينگ، %32.8 توده هاي آدرنال و %2.4 كوشينگ اكتوپيك بود. جراحي ترانس اسفنوئيدال در 120 بيمار انجام گرديد. در پي گيري به عمل آمده به مدت 53±25 ماه، پس رفت بعد از جراحي در 46.7±23.8 ماه رخ داد. ميزان پس رفت ميكروآدنوم در 12 ماه %93،‌ 24 ماه %82 و پنج سال بعد %33 بود و عود پيشرونده بوده و به سطح ثابت نمي رسيد.
نتيجه گيري: فشارخون بالا در كوشينگ وابسته ACTH بيش از آدنوم هاي آدرنال بود. تست دگزامتازون با هشت ميلي گرم دقت تشخيصي قابل قبولي داشت. عود كوشينگ در پي گيري هاي طولاني، كنترل بيماران بعد از جراحي ترانس اسفنوئيدال را اجتناب ناپذير مي كند.