تغيير الگوي مقاومت آنتي بيوتيكي در سويه هاي كلينيكي شيگلا در شهر مشهد طي يك دوره 10 ساله

سابقه و هدف: باكتري شيگلا از عوامل شايع اسهال هاي عفوني مي باشد كه درمان آن علاوه بر جايگزين كردن آب و الكتروليت ها، شامل استفاده از آنتي بيوتيك نيز مي شود. امروزه با گسترش مقاومت اين باكتري نسبت به آنتي بيوتيك هاي معمول درمان اين بيماري با مشكلاتي رو به رو شده است. بر اين اساس، در اين پژوهش سعي شده كه ضمن تعيين الگوي مقاومت شيگلاهاي جدا شده از بيماران، به ارزيابي تغيير الگوي مقاومت نسبت به آنتي بيوتيك ها در سويه هاي جدا شده در شهر مشهد طي يك دوره 10 ساله بپردازيم.
روش بررسي: اين پژوهش بر روي نمونه هاي مربوط به سال هاي 72-71 و 82-81 انجام گرفت. براي جداسازي و تاييد جنس شيگلا از روش هاي استاندارد استفاده شد و به وسيله آنتي سرم هاي اختصاصي گونه و سرو گروه شيگلا تعيين گرديد. حساسيت گونه هاي شيگلا نسبت به 12 آنتي بيوتيك رايج به روش كربي بائر [disc diffusion] ارزيابي گرديد.
يافته ها: در اين دو دوره مجموعا 81 مورد شيگلا جداسازي و تاييد شد. سويه هاي شيگلاي مورد بررسي بيشترين مقاومت را در مقابل آنتي بيوتيك هاي تتراسايكلين، تري متوپريم - سولفامتوكسازول، استرپتومايسين و كلرامفنيكل نشان داده است. بررسي تغيير الگوي مقامت در طي اين دو دوره نشان داد كه هر چند ميزان مقاومت در برابر تقريبا تمام آنتي بيوتيك ها قدري افزايش يافته، ولي اين افزايش مقاومت در مقابل هيچ كدام از آنتي بيوتيك ها به جز كانامايسين معني دار نيست.
بحث و نتيجه گيري: تحقيق حاضر نشان مي دهد كه با توجه به بالا بودن مقاومت به بسياري از آنتي بيوتيك هاي رايج بايد در استفاده از اين آنتي بيوتيك ها در درمان شيگلوز تجديد نظر شود و قبل از به كاربردن آن ها، آزمايش آنتي بيوگرام انجام گردد.