يادگيري فضايي در ماز آبي موريس، شاخصي براي بررسي استعداد ايجاد كيندلينگ شيميايي در موش هاي صحرايي نر

هدف: هدف از اين تحقيق بررسي ارتباط بين اختلال در يادگيري فضايي و استعداد ابتلا به كيندلينگ شيميايي در موش صحرايي است.
روش بررسي: 16 موش صحرايي نر از نژاد ويستار (Wistar) براي ارزيابي يادگيري فضايي آن ها در ماز آبي موريس مورد آزمايش قرار گرفتند. سپس تمام موش ها براي ايجاد كيندلينگ تحت تزريق داخل صفاقي پنتيلن تترازول (37.5 mg/kg) قرار گرفته، پاسخ هاي تشنجي حيوان ثبت و مورد بررسي قرار گرفت. تجزيه و تحليل آماري داده ها با استفاده از آزمون correlation و آزمون Pearson انجام گرفت.
يافته ها: نتايج حاصل از اين تحقيق، نشان دهنده ارتباط معنادار بين ميزان يادگيري در ماز آبي موريس و برخي از پارامترهاي تشنجي، از قبيل مرحله حمله، تعداد تحريكات لازم براي ايجاد مرحله پنج تشنج در حيوانات و مدت زماني بود كه حيوانات در مرحله پنج تشنج به سر مي برند.
نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي به دست آمده مي توان ميزان استعداد موش هاي صحرايي نر را براي كيندلينگ شيميايي با پنتلين تترازل از روي ميزان اختلال در يادگيري فضايي آن ها در ماز آبي موريس مورد ارزيابي قرار داد.