اثر موفقيت و شكست بر پاسخ هاي فيزيولوژيك افراد كمال گرا و غيركمال گرا

هدف: يكي از موضوعات مورد بررسي در حيطه روانشناسي سلامت، رابطه بين ويژگي هاي شخصيتي و بروز پاسخ هاي فيزيولوژيك در شرايط مختلف است. پژوهش حاضر به بررسي ويژگي شخصيتي كمال گرايي در شرايط تنيدگي پرداخته است.
روش: در اين تحقيق پرسشنامه كمال گرايي به وسيله 395 دانشجو تكميل شد. بعد از نمره گذاري، 60 آزمودني از 30 درصد بالاي توزيع نمرات و 60 آزمودني از 30 درصد پايين توزيع انتخاب شدند و بر اساس دو ملاك سطح كمال گرايي (بالا/ پايين) و شرايط تجربي (موفقيت/ شكست) چهار گروه تشكيل شد و آزمودني ها به طور تصادفي در يكي از شرايط موفقيت يا شكست جايگزين شدند. شاخص هاي فيزيولوژيك آزمودني ها در دو مرحله حد پايه و بعد از كاربندي شكست يا موفقيت با استفاده از آزمون t مورد مقايسه قرار گرفت.
يافته ها: در شرايط شكست تغييرات ضربان قلب و فشارخون سيستوليك در افراد كمال گرا بيشتر از افرادي بود كه از نمره كمال گرايي پاييني برخوردار بودند، ولي ميزان تغيير شاخص فشار خون دياستوليك معني دار نبود. از سوي ديگر، تغييرات شاخص هاي فيزيولوژيك در افرادي كه نمره كمال گرايي بالايي داشتند، متعاقب شرايط موفقيت معني دار نبود و بالاخره اينكه در مقايسه با شرايط موفقيت، در كاربندي شكست ميزان تغييرات دو شاخص ضربان قلب و فشارخون سيستوليك در افراد كمال گرا بيشتر بود، ولي اين تغييرات در شاخص فشارخون دياستوليك معني دار نبود.
نتيجه گيري: با تجربه شكست،‌ شاخص هاي فيزيولوژيك افراد كمال گرا حداقل در دو شاخص ضربان قلب و فشار خون سيتوليك افزايش مي يابد و اين نشان مي دهد كه افراد كمال گرا نسبت به افراد غير كمال گرا تنيدگي بيشتري را تجربه مي كنند.