ارتباط سطح سرمي رزيستين با شاخص هاي مقاومت به انسولين در افراد چاق ديابتي و غير ديابتي

مقدمه: هر چند رزيستين (فاكتور مترشحه از آديپوسيت) رابط چاقي با ديابت نوع 2 و مقاومت به انسولين در جوندگان در نظر گرفته مي شود، اما ارتباط آن با ديابت در انسان نامشخص باقي مانده است. هدف اين مطالعه بررسي ارتباط بين غلظت هاي سرمي رزيستين با شاخص هاي مقاومت به انسولين و چاقي در افراد چاق مبتلا به ديابت نوع 2 و افراد چاق غير ديابتي مي باشد.
روش ها: اين مطالعه مورد – شاهدي روي 35 فرد چاق مبتلا به ديابت نوع 2 (با ميانگين سني 44.60±6.39 و نمايه توده بدني (34.23±3.92 انجام گرفت. گروه شاهد شامل 35 فرد چاق غير ديابتي (با ميانگين سني 43.14±9.13 و نمايه توده بدني (35.54±4.07 بود. پروفايل ليپيد با روش آنزيمي اندازه گيري شد. از كيت NycoCard براي اندازه گيري هموگلوبين گليكوزيله (HbA1c) استفاده گرديد. سطوح سرمي رزيستين، انسولين و گلوكز به ترتيب با روش هاي ايمونواسي آنزيمي و گلوكز اكسيداز اندازه گيري شدند. شاخص مقاومت به انسولين با استفاده از فرمول (HOMA-IR) محاسبه گرديد.
يافته ها: سطوح سرمي گلوكز ناشتا، تري گليسريد ،فشارخون دياستوليك، درصد هموگلوبين گليكوزيله و شاخص مقاومت به انسولين (HOMA-IR) در افراد مورد بطور كاملا معني داري بيشتر از افراد شاهد بود. اختلاف ميانگين سطوح سرمي رزيستين بين دو گروه از نظر آماري معني دار نبود اما در هر دو گروه بطور كاملا معني داري در زنان بيشتر از مردان بود 8.15±4.40) در مقابل 5.97±2.31 در گروه غير ديابتي) و 7.46±3.98) در مقابل 5.51±3.98 در گروه ديابتي).همبستگي معني داري بين سطوح سرمي رزيستين با متغيرهاي اندازه گيري شده در هيچكدام از دو گروه مشاهده نگرديد. همبستگي منفي و معني داري بين رزيستين و فشارخون دياستوليك فقط در گروه شاهد مشاهده گرديد.
نتيجه گيري: اختلاف سطوح سرمي رزيستين افراد چاق مبتلا به ديابت نوع 2 و افراد چاق غير ديابتي معني دار نبود و بعيد است رزيستين رابط عمده چاقي و ديابت در انسان ها باشد.