عوامل موثر بر شکستگي پلاک بعد از استئوسنتز شکستگي هاي اندام تحتاني در طول يک سال

مقدمه: درمان شکستگي هاي اندام تحتاني، از مشکلات شايع جراحي استخوان و مفاصل است و ثابت کردن آن ها با پلاک روش معمول و موفق درماني است. شکستگي پلاک يکي از عوارض اين روش مي باشد. هدف اين مطالعه، بررسي توزيع فراواني عوامل موثر در شکستگي پلاک در اندام تحتاني بود.
روش ها: اين مطالعه مورد - شاهدي، در بيماران مراجعه کننده به درمانگاه ارتوپدي بيمارستان کاشاني و الزهرا (س) وابسته به دانشگاه علوم پزشکي اصفهان به مدت يک سال انجام شد. 54 بيمار با شکستگي پلاک (مورد) و 54 بيمار بدون شکستگي پلاک (شاهد) انتخاب شدند. اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار SPSS تحليل شد.
يافته ها: در بيماران مبتلا به شکستگي پلاک، شايع ترين شکستگي در تنه و نادرترين آن در انتهاي پروگزيمال استخوان هاي بلند بود. 87% بيماران از محافظ خارجي (external-support) استفاده نکرده بودند. 44.6% بيماران وزن گذاري پيش از موعد بر اندام عمل شده داشتند. در 66.7% موارد از پيوند استخواني استفاده نشده بود. همچنين در 96.3% موارد عفونت در محل عمل وجود نداشت. شکستگي پلاک در استخوان ران شايع و در نازک ني نادر بود. شايع ترين خط شکستگي اوليه چند قطعه اي و نادرترين آن عرضي بود. تعداد پيچ هاي استفاده شده در دو سمت شکستگي در 74% موارد قابل قبول بود. شکستگي اوليه در 90.7% موارد از نوع بسته بود. 92.6% پلاک هاي شکسته در مردان بود. ميانگين زمان شکستگي پلاک پس از عمل اوليه 4.54±4.3 ماه بود. همه ي پلاک ها در محل سوراخ بدون پيچ و در محاذات خط شکستگي استخوان، شکسته بودند. PH محيط در همه ي موارد قليايي بود. در دو مورد بيماري زمينه اي (نارسايي مزمن کليه) وجود داشت.
نتيجه گيري: بررسي بيماران مبتلا به شکستگي پلاک هاي به کار رفته دراندام تحتاني نشان داد که، دقت در پلاک گذاري، به کار بردن تعداد پيچ هاي قابل قبول در دو طرف خط شکستگي، جلوگيري از وزن گذاري پيش از موعد و استفاده از محافظ خارجي مثل آتل يا گچ در جلوگيري از شکستگي پلاک موثر است. ولي ارتباط شکستگي پلاک با عفونت محل عمل، جنس و سن بيمار معنادار نبود.