بررسي گذشته ‌نگر علايم باليني و پاراكلينيك بيماران انسولينوما طي دو دهه اخير

انسولينوما بيماري نادري است اما شايع‌ ترين علت هيپوگليسمي ناشي از هيپرانسولينمي درون ‌زاد مي ‌باشد و در بيماران دچار هيپوگليسمي بايد مد نظر قرار گيرد. اين مطالعه به منظور بررسي خصوصيات باليني و آزمايشگاهي انسولينوما طراحي گرديد.
در اين مطالعه گذشته نگر، پرونده‌هاي بيماران انسولينوماي بستري شده در بيمارستان هاي دانشگاه علوم پزشكي تهران طي دو دهه اخير كه بيماري آنها از نظر بيوشيميايي و هيستولوژيك تاييد شده بود، مورد بررسي قرار گرفت و اطلاعات حاصل با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
47% بيماران زن و 53% مرد و متوسط سن آنها 15.3±39 سال بود. ميانگين مدت زمان شروع علايم تا تشخيص نهايي 39.9 ماه بود. حدود 84% بيماران با تشخيص‌هاي ديگر مانند اختلالات نورولوژيك بستري شده بودند. علايم نورآدرنرژيك هيپوگليسمي در 88.2% و علايم نوروگليكوپنيك در 95.6% بيماران وجود داشت. محل تومور با استفاده از سونوگرافي شكمي،CT  اسكن پانكراس و آنژيوگرافي تعيين شده بود. ميانگين قطر تومور در بيماراني كه تحت عمل جراحي قرار گرفته بودند، 2.9 سانتي متر بود. 76.3% تومورها منفرد و 94.2% آنها خوش خيم بودند. ميزان بهبودي پس از عمل جراحي 87.3 بود و تنها 5 مورد مرگ حين عمل يا هفته اول پس از عمل وجود داشت و در 4 بيمار عوارض عمده‌اي مشاهده شد.
در مواردي تاخير در درمان انسولينوما به علت تشخيص دير هنگام، منجر به عوارض عمده و حتي مرگ مي‌شود. در مطالعه ما در مقايسه با ساير مطالعات سن بروز بيماري پايين ‌تر، تظاهر بيماري با تشنج، اغما و فراموشي بيشتر و اندازه تومور بزرگتر بوده است. به نظر مي ‌رسد حساسيت و ويژگي روش‌هاي تعيين موضوع تومور در ايران پايين باشد كه با توجه به پيشرفت‌هاي اخير استفاده از تكنولوژي دقيق‌ تر ضروري است.