بررسي نظر پزشكان درباره بيان حقايق مربوط به بيماران مبتلا به بيماري هاي صعب العلاج

حقيقت گويي در حرفه ي پزشكي عبارت است از ارايه اطلاعات لازم به بيمار براي ايجاد توانايي جهت اخذ تصميم هاي آگاهانه راجع به مراقبت هاي پزشكي و ساير جنبه هاي زندگي و آگاه ساختن وي از وضعيتي كه در آن به سر مي برد.
در اين مطالعه، براي بررسي نظر پزشكان ايراني راجع به مساله بيان حقايق به بيمار، پرسشنامه اي، كه حاوي سوالات مربوط به بررسي نگرش پزشكان راجع به اين موضوع بود، به پزشكان عمومي و متخصصي كه در همايش سالانه پزشكان عمومي و نيز در همايش هاي سالانه گروه هاي مختلف تخصصي شركت كرده بودند داده شد و پس از پركردن، پرسشنامه ها از آن ها دريافت شد.
دركل، از 400 پزشك در مورد اين مساله پرسش شد، 35 درصد پاسخ دهندگان معتقد بودند كه بيماران حق دارند كه راجع به بيماري خود بدانند و از آن اطلاع داشته باشند. در مقابل، 6 درصد هيچ حقي در اين زمينه براي بيماران قايل نبودند و 59 درصد حق بيمار را منوط به احراز شرايط خاص و در موارد خاص مي دانستند. در اين مطالعه، پايداري احساسي و ميزان پذيرش واقعيت از سوي بيمار و سطح فرهنگي او از مهم ترين عوامل موثر بر تصميم گيري پزشك ذكر شده است. در مورد ميزان اطلاعاتي كه پزشك بايد به بيمار خود ارايه كند نيز بيش تر پزشكان (44 درصد) عقيده داشتند كه پزشك بر حسب برداشت شخصي خود بايد راجع به ميزان ارايه اطلاعات تصميم گيري كند، بيش تر (65 درصد) پاسخ دهندگان عقيده داشتند كه پزشكان مجازند كه بدون اطلاع بيمار، راجع به بيماري او با خانواده اش صحبت كنند، 78 درصد نيز عقيده داشتند كه دادن اطلاعات در اغلب موارد باعث تسهيل روند تشخيص و درمان مي شود، 70 درصد از آن ها بيان كرده بودند كه دادن اطلاعات مي تواند در آينده از احتمال شكايت بكاهد.
براساس اين مطالعه، بيش تر پزشكان در مورد مساله بيان حقايق مربوط به بيماري صعب العلاج، تمايل به گفتن حقايق به بيماران خود دارند، ولي در بيش تر موارد، تصميم گيري راجع به اين مساله را منوط به شرايطي مي دانند كه عمدتا بر مبناي نظر پزشك معالج تعيين مي گردد.