مقايسه تست هاي عملكرد ريوي در ارتفاع 1150 متر و 4150 متري در افراد سالم جوان

زمينه و هدف: براساس مطالعات موجود به علت پايين بودن فشار نسبي اكسيژن محيط در ارتفاعات، احتمال وقوع هيپوكسمي بالا مي رود كه اين امر بيشتر در افراد غير بومي و كوهنوردان مشكل آفرين است. اين مطالعه پايه جهت بررسي تغييرات تست هاي عملكرد ريوي در طي صعود به يك ارتفاع خيلي بلند طراحي گرديد.
روش بررسي: اين مطالعه در تابستان 1383 در گروهي از دانشجويان صعود كننده به قله سيالان انجام شد. در طي اين صعود 1000 دانشجوي ساكن تهران )در ارتفاع 1150 متري(از منطقه الموت )به ارتفاع 2850 متر( به قله سيالان )به ارتفاع 4150 متر( صعود كردند. از بين دانشجويان براساس حجم نمونه محاسبه شده 56 نفر بصورت تصادفي انتخاب شدند. براي كليه شركت كنندگان اسپيرومتري با استفاده از دستگاه اسپيرولب II و توسط يك پزشك در ارتفاع محل سكونت و ارتفاع 4150 متر )قله( انجام شد.
يافته ها: در مجموع 56 نفر با ميانگين سني 5.3±22.9 سال و نمايه توده بدني 21.5±2.5 مورد مطالعه قرار گرفتند. تغييرات FVC، نسبت FEV₁/FVC و FEF_25-75% در قله نسبت به ارتفاع محل سكونت تفاوت معني دار داشتند ولي تغييرات FEV₁ و Peak Flow معني دار نبود. FVC با افزايش ارتفاع كاهش يافته و اين كاهش %2.4 به ازاي هر 1000 متر افزايش ارتفاع بود. با افزايش ارتفاع نسبت FEV₁/FVC و FEF_25-75% نيز افزايش نشان داد.
نتيجه گيري: ظرفيت تنفسي (FVC) با افزايش ارتفاع نسبت به ارتفاع محل سكونت كاهش نشان مي دهد. نتايج اين مطالعه مشابه مطالعات ديگري بود كه در محيط حقيقي كاهش فشار ارتفاع انجام شده بود.