اثرات تعديلي باربيتواتها و ترکيب دوتايي آنها بر گيرنده a₁ گليسين انساني بيان شده بر تخمک قورباغه Xenopus Laevis

سابقه و هدف: به منظور يافتن محل اثر مشترک داروهاي بيهوش کننده باربيتوراتي برگيرنده a₁ گليسين، اثرات منفرد و ترکيبات دوتايي داروهاي تيوپنتال، پنتوباربيتال و متوهگزيتال بر اين گيرنده بيان شده بر روي تخمک قورباغه Xenopus با استفاده از روش اتصال با ولتاژ ثابت با دو الکترود Two-electrode voltage – clamp  انجام پذيرفت.
روش بررسي: در مطالعه مداخله اي حاضر ژن مولد گيرنده مذکور بطور نوترکيب تهيه و mRNA حاصله به بخش سيتوپلاسمي تخمک قورباغه بطور ميکروني تزريق گرديد. جهت مطالعات فارماکولوژيكي بر روي اين گيرنده با اتصال به ولتاژ ثابت -60mV جريانات القا شده (کانال کلر) مورد ارزيابي با دو الکترود قرار گرفت. سپس به مطالعه اثرات سه داروي باربيتوراتي بر گيرنده مذكور در حضور اگونيست آن به تنهايي و بصورت تركيب دوتايي پرداختيم.
يافته ها: تيوپنتال (5-40mM) و پنتوباربيتال (25-400mM) (اما نه متوهگزيتال) جريانهاي حاصله از گليسين با غلظت 50mM را بطور وابسته به دوز، حداکثر به ميزان 220 و 400 درصد تقويت نمودند. ترکيب دوتايي متوهگزيتال با تيوپنتال و يا پنتوباربيتال، اثر تقويتي دو داروي اخير را در مقايسه با استفاده از هر يک به تنهايي بطور محسوسي کاهش داده که ميزان آن به ترتيب 180 و 280 درصد گزارش شد. ترکيب دوتايي تيوپنتال با پنتوباربيتال (50mM) باعث افزايش اثر تقويتي در مقايسه با استفاده از هر کدام از داروها به تنهايي شده است.
نتيجه گيري: يافته ها نشان مي دهد دو داروي تيوپنتال و پنتوباربيتال به عنوان تعديل کننده هاي آلوستريکي مثبت بر روي گيرنده گليسين اثر مي کنند. در مقابل متوهگزيتال عليرغم بي اثر بودن بر تحريکات آگونيست، به عنوان يک آنتاگونيست رقابتي در برابر اثرات تيوپنتال و پنتوباربيتال عمل مي نمايد. بر اساس نتايج پيشنهاد مي شود که سه داروي باربيتوراتي، از طريق اتصال به مکانهاي مشترکي بر گيرنده گليسين انساني اثر مي نمايند.