بررسي خودشيفتگي ناسالم در نمونه اي از دانشجويان ايراني و آمريکايي

خودشيفتگي يک ساختار شخصيتي است که بر مبناي فرضيه پيوستاري طيفي است که از خود شيفتگي ناسالم شروع مي شود و به خود شيفتگي سالم و در نهايت عزت نفس منتهي مي شود. يافته هاي گذشته با مقياس شخصيت خود شيفته در نمونه هاي ايراني حکايت از همساني دروني پايين اين مقياس کرده اند. در اين پژوهش، خود شيفتگي با استفاده از مقياس مارگوليس و توماس (1980) به صورت بين فرهنگي و با هدف بررسي تطبيقي ماهيت و عوامل فرهنگي موثر در آن بررسي شد. دويست و سي و پنج دانشجوي ايراني (110 پسر، 125 دختر) و 240 دانشجوي آمريکايي (96 پسر، 144 دختر) با تکميل مقياس هاي خود شيفتگي، خودشکوفايي، هويت و ارزش هاي فردگرايانه و جمع گرايانه در اين پژوهش شرکت کردند. يافته ها نشان دادند که اين مقياس تنها عوامل آسيب شناختي خود شيفتگي را مي سنجد؛ خود شيفتگي ناسالم داراي ساختاري متفاوت در دو نمونه ايراني و آمريکايي است؛ فردگرايي در شکل دهي خودشيفتگي ناسالم تنها در نمونه آمريکايي موثر است، اما جمع گرايي در هر دو نمونه در کاهش خودشيفتگي ناسالم موثر است. در عين حال، دانشجويان ايراني نمره هاي بالاتري در خودشيفتگي ناسالم کسب کردند. يافته ها، از ضرورت نظريه پردازي در خصوص عوامل و ماهيت متفاوت خودشيفتگي در دو فرهنگ ايراني و آمريکايي حکايت مي کند.