مقايسه اثر بخشي ترکيب ليتيوم با ريسپريدون يا هالوپريدول در درمان ماني حاد

زمينه و اهداف: اختلال دو قطبي نوع 1، بيماري شايع، عود کننده و مزمن شونده اي است که مي تواند عملکرد شغلي و اجتماعي بيماران را مختل کند. مطالعات فراواني براي يافتن روشهاي درماني مناسب براي اين بيماري انجام شده است. برخي مطالعات حاکي از آن است که افزودن يک داروي ضد جنون آتيپيک (مانند ريسپريدون) به داروي تثبيت کننده خلق، ترکيبي کارآمد بوده و نسبت به داروهاي تيپيک (مانند هالوپريدول) عوارض جانبي کمتري به همراه دارد. اين مطالعه تاثير ليتيوم کربنات به تنهايي و ترکيب ليتيوم با هالوپريدول يا ريسپريدون را در درمان ماني حاد مقايسه کرده است.
روش بررسي: اين پژوهش، يک مطالعه کار آزمايي باليني دو سر کور است که تاثير ترکيب داروي ليتيوم با ريسپريدون و ليتيوم با هالوپريدول و ليتيوم تنها را در 150 بيمار مبتلا به مانياي حاد که در بيمارستان روانپزشکي رازي تبريز بستري بودند و مقايسه کرده است. اين بيماران به طور تصادفي به سه گروه تقسيم و بر اساس مقياس YMRS و GAF)  (Global Assessment of Functioning?و ملاک هاي DSM-IV-TR طي 14 روز درمان (در شروع درمان و در پايان هفته دوم) مورد ارزيابي قرار گرفتند.
يافته ها: نتايج نشان مي دهد که قبل از شروع درمان تفاوت معني داري بين نمرات پرسشنامه ها از نظر شدت بيماري وجود نداشت اما بعد از مداخله، تاثير درماني اين سه ترکيب دارويي متفاوت بود، و ترکيب ريسپريدون با ليتيوم اثر بخشي بيشتري داشت. اين ميزان تفاوت در پاسخ درماني در مقياس YMRSو GAF به ترتيب0.001 >p و 0.002=p معني دار بود.
نتيجه گيري: ترکيب ليتيوم با ريسپريدون در مقايسه با ليتيوم به تنهايي و يا ترکيب ليتيوم با هالوپريدول موجب تسريع درمان، افزايش تحمل درمان از طرف بيماران و کاهش عوارض جانبي شده، درمان سالمتري مي باشد.