پذيرش دانش آموزان كم توان جسمي توسط دانش آموزان عادي در مدارس تلفيقي شهر تهران

هدف: جداسازي كودكان كم توان از جامعه عادي، علاوه بر تحميل هزينه هاي گزاف بر جوامع، لطمات و مشكلات عاطفي زيادي بر اين كودكان وارد مي كند و موجب رشد نيافتگي بسياري از قابليت ها و كاهش قدرت تطابق آنان با محيط عادي مي­گردد. بنابراين چند دهه اي است كه روش تلفيق يا يكپارچه سازي در آموزش و پرورش مدنظر قرار گرفته است. در ايران نيز آموزش و پرورش تلفيقي براي دانش آموزان با اختلالات بينايي، شنيداري و جسمي - حركتي شروع شده، اما تاكنون در مورد ميزان مقبوليت و پذيرش آنان از طرف دانش آموزان عادي مطالعه گسترده اي نشده است.
روش: 502 دانش آموز عادي از دبستان هاي تلفيقي و 120 دانش آموز از دبستان هاي عادي شهر تهران، در مقاطع سوم تا پنجم به كمك نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند و ميزان پذيرش آنان با استفاده از پرسشنامه «مقياس پذيرش» تعيين و سپس اطلاعات به دست آمده تجزيه و تحليل گرديد.
يافته ها: دانش آموزان كم شنواي مدارس تلفيقي و غير تلفيقي نسبت به دانش آموزان جسمي - حركتي بيشتر مورد پذيرش دانش آموزان عادي قرار مي گيرند، و در مجموع اين پذيرش در مدارس تلفيقي بيشتر از مدارس غير تلفيقي است. همچنين ميزان پذيرش كودكان كم شنوا در ميان دانش آموزان پسر بسيار بيشتر از دانش آموزان دختر است.
نتيجه گيري: به نظر مي رسد روش تلفيق براي كودكاني كه داراي كم تواني، به ويژه كم توانايي­هاي خفيف مانند كم شنوايي هستند مفيد بوده و در ارتقاي وضعيت تحصيلي، سازگاري با افراد عادي، عادي سازي حضور در جامعه، و شناخت و توجه نسبت به نيازهاي خاص آنان، بسيار موثر است.