دکتر محمد اقبال لاهوري، چهره اي برجسته، در پايان قرن نوزدهم تا نيمه اول قرن بيستم است. او با منش جستجوگر خود، زبان فارسي را به عنوان رساترين پيام رسان شرق برگزيد. و شرق شناسي غرب تبار، همچون رينولدنيکلسن، در زمان زندگي اقبال لاهوري، اثر ارزشمندي چون اسرار خودي را، به زبان انگليسي، ترجمه و تفسير کرد.
شناسايي اين مايه هاي انديشه ورزي اقبال، در آغازين و فربه ترين اثر فلسفي، ديني، سياسي و اجتماعي او، يعني "اسرار زائد خودي"، از هدف هاي انجام اين پژوهش است.
شناخت نوين علامه اقبال لاهوري از انسان، آرزوشناسي و آرزوستايي انساني را، در پي داشت. به طور طبيعي، چنين بن مايه اي، با بن مايه هاي فکري کهن شرقي، اسلامي، ايراني، ناهمخواني داشت؛ ولي همه هنر علامه اقبال لاهوري آن است که نه تنها، در آشتي دادن گذشته و حال، سرآمد انديشمندان زمان خود شد؛ بلکه از شناسايي توانمندي هاي شرقيان و غربيان، خط نگاه نوين و يگانه جهاني را، در برابر انسان هاي روزگار خودش و آينده نگاشت.